Update!!

(Sorry people, Dutch stays my first language, you still have to scroll down :P)

Het regenseizoen is duidelijk aanwezig deze dagen! De grouwe en kale eetzaal wordt nu opgefleurd door tientallen kleurrijke paraplu's en mensen dragen winterjassen en zelfs sjaals, winter in Uganda. Gelukkig zijn er hier geen maanden nodig om van winter tot zomer te komen, in een uur kan de zon opeens verschijnen en kunnen de paraplu's ingezet worden om het hoofd koel te houden!

Het weekend van 12 en 13 april ben ik weer een weekendje naar Jinja geweest, gemountainbiked, eindelijk weer eens op de fiets na twee en een halve maand, leuk leuk! Dit keer heb ik de source van de nijl van dichtbij gezien. Zaterdag avond op stap geweest in Jinja, ik was verrast toen ik de club binnen stapte, het is duidelijk dat Jinja een toeristische trekpleister is, er waren zoveel blanke mensen! En het rare is dat je dan denkt ‘wat moeten die hier allemaal?' ... misschien sla ik een beetje door in mijn aanpassingsvermogen ...? Zondagochtend toen we terug wilden reizen naar de campus regende het hevig, ik had zo stellig voor genomen om nooit een boda te nemen wanneer het regent of geregend heeft maar we hadden dit keer geen andere keuze. Doodeng om over de glibberige wegen te rijden maar gelukkig veilig maar totaal onder de drek aangekomen op bestemming.

Een ander voornemen was om nooit een boda te nemen in Kampala maar ook deze grens is verlegd. Woensdag ben ik naar Kampala gegaan, geen hobby van me, het is net een mierennest en ik weet nog steeds de weg niet. Gelukkig was ik samen met Paul, een van de studenten hier maar toch, lopen door Kampala vergt veel van je concentratie. Ik moest er op letten dat ik Paul niet kwijt raakte, uitkijken voor de boda's die van alle kanten lijken te komen, taxibusjes die stug weg door rijden, plassen drek of grote gaten in het trottoir (putdeksels schijnen goede handelswaar te zijn), bedelende mensen waarover je kan struikelen, ik moet mijn tas in de gaten houden, vriendelijk blijven lachen wanneer iemand ‘mzungu' of ‘sister' roept en daarnaast ben ik ook nog een vrouw en moet dus ook nog kijken naar alle kleren, schoenen en meer interessante koopwaar. Ik moest geld opnemen en dus met 1 miljoen shilling over straat, het leek me toen toch beter om een boda te nemen in plaats van te gaan lopen. Dus weer angst op zij zetten, op de bestuurder vertrouwen en vooral stoer kijken ;)

Het afgelopen weekend was weer een ‘campus weekend'. Maar verre van saai, in totaal drie feestjes gehad, campus xtreme en een praise concert. Iedereen vroeg me steeds wat ik ging doen tijdens campus xtreme, zingen misschien of dansen? Maar al het talent hier schrikt me een beetje af dus daar wilde ik niet aan beginnen. Toen Charity vroeg of ik mee wilde doen in haar mode show moest ik dus wel ‘ja' zeggen. We hebben verschillende items geshowd. Toen we bij het laatste item waren, creative, viel de stroom uit. Iedereen vertrok aangezien we niet dachten dat de stroom terug zou komen en ik kreeg dus niet de kans mijn geknutselde outfit te showen... balen, Uganda sucks :P

Het onderzoek verloopt nu in volle vaart, deze week moet ik nog een aantal interviews doen met leerlingen want die hebben bijna een maand vakantie. Ik sta soms versteld van hun antwoorden en op andere momenten krijg ik er bijna niets uit omdat ze zo verlegen zijn. Er gaat altijd 1 van de studenten van hier mee om te vertalen want, ook al spreek ik basic engels en de kinderen ook, alleen de uitspraak is al zo anders dat er communicatie problemen ontstaan.

Onder tusen regent het hier al weer, dus ik ga zo met mijn parapluutje en op mijn slippertjes door de modder naar de eetzaal om een bakje thee te drinken en popcorn te eten (dat krijgen we hier elke morgen bij de thee hmmmm). Daarna naar 1 van mijn scholen om een les over Nederland te geven. Dus ik denk nog wel aan jullie hoor!!

Liefs Uilkje

Update!

It's the raining season and that is obvious these days! The boring and grey dining hall is decorated by all different coloured umbrellas and people are wearing winter jackets and even scarves, it is winter in Uganda. The good thing is that it doesn't take months to get summer, in one hour the sun breaks through the clouds and the umbrellas can be used to supply some shade.

I spend the weekend of April 12/13 in Jinja again. I've been mountain biking it was so much fun to bike again after two and a half months! This time I did see the source of the Nile for real. Saturday night we danced the night away in one of the clubs, I was surprised when I found mob mzungu's inside. The weird thing is that I thought ‘what are they doing here?!' ... maybe I'm over adjusting a little? When we woke up Sunday morning it rained heavily but we had to go back so when the worst rain was over we took a boda. I promised myself that I would never take a boda with weather like this but there was no other option. It was so scary to sit on a boda with these slippery roads but thank God we arrived safely (although completely covered with mud).

Something else I wanted to avoid was taking a boda in town but again I also changed my mind about that. I had to go to Kampala on Wednesday I'm still not used to that crowded place! I was together with Paul who's one of the students here but still, it takes all my concentration when I walk through Kampala, I have to make sure I don't lose Paul out of sight, watch speeding boda's and taxi's, watch my bag, watch out for holes in the sidewalks and begging people, keep on smiling to people who are greeting me and next to that I've to focus on all the clothes, shoes etc. because I'm a woman!! I had to withdraw money and walking through Kampala with a million shilling on me didn't seem such a good idea so I had to take a boda. So put aside the fear, trust the boda man and most of all stay cool ;)

The past weekend was a ‘campus weekend' but not boring at all! I attended three parties, campus xtreme and praise rally. Since everyone was asking me what my act would be for campus xtreme I had to do something. So when Charity asked me to participate in her fashion show I had to say yes. We showed different items and I really enjoyed it. When we had to show the last item, creative wear, the power disappeared. Everyone left because it was all ready coming to the end so I didn't get a chance to show my creative outfit... Uganda sucks :P I'm thinking of going back to the Netherlands ;)

The research is going okay, I'm finishing the interviews with the learners this week because after this week they break up for a month. They surprise me sometimes with their bright answers and other times they are so shy I can barely get them to talk. There is always one of the students helping me with the translation because although I'm speaking basic English like them my pronunciation is just to different from theirs.

It started raining here again so I'll have to go for tea with my umbrella and walk through the mud on my open shoes. Like every morning we'll have popcorn with the tea... as if we go to the movies... After tea I'll go to one of the schools to teach them a little about the Netherlands. So, my friends in the Netherlands, I won't forget you!!

Love Uilkje

Communication Zer0

(Englishstory below)

Genoeg met het zelf medelijden, we gaan weer over op de hoogtepunten van mijn verblijf hier!
Tijdens de korte paas break ben ik met Max, mijn scriptie begeleider, en drie andere studenten naar Kabale geweest. Max woont hier, hij is priester en vanaf aankomst in zijn dorp dus Father Max. Wat ook bij zijn aankomst verandert is de aanvoer van water... Opeens (altijd rond kerst en pasen) is er iets mis met de waterleiding, na overhandiging van 1000 shilling aan iemand die ‘het probleem' oplost (en, laat dat duidelijk zijn, ook veroorzaakt heeft) is er weer stromend water. Toch zijn zijn ouders, waarmee hij het huis deelt, nog steeds blij om hem te zien!

De communicatie met de familie en dorpsgenoten van Max verloopt nogal problematisch aangezien velen van hen geen woord engels kennen. Dit levert vele interessante momenten op!
Bijvoorbeeld:

• Een van de buren komt binnen, vraagt ‘how are you?' waarop ik antwoord ‘fine, it's nice to meet you'. Die laatste zin maakte geen deel uit van haar engelse vocabulaire en na een verbaasde blik klapt ze in haar handen en roept ‘bas!' (‘klaar').
• Een andere buurvrouw komt ons groeten met ‘Goodmorning!' om 7 uur 's avonds.
• Wanneer we de auto aan het wassen zijn komt er een oude vrouw aanlopen. Ze komt met open armen op me af, blijkbaar wil ze me groeten. Maar vervolgens laat ze me niet meer los en begint een heel verhaal waar ik natuurlijk geen woord van versta. Wanneer ik me eindelijk los worstel uit haar ijzeren greep (na een paar minuten) en veilige afstand genomen heb, gaat ze in het natte gras zitten bidden.
  Ze blijkt dronken te zijn en wil alleen weg gaan wanneer ik haar 2000 shilling geef of wanneer de eigenaar van het stuk grond, Max z'n vader, haar vraagt weg te gaan. Wanneer hij anderhalf uur later met een stok komt blijkt ze toch best hard te kunnen rennen voor haar leeftijd, taaie mensen hier ;)
• De hele kerkdienst wordt in de locale taal gehouden en dan dwalen je gedachten wel eens af. Het is dus best raar als je je opeens realiseert dat iedereen naar je kijkt! Je vraagt je af wat je in je onbewustzijn hebt gedaan waardoor al die honderden ogen op je gericht zijn... Het blijkt dat je geintroduceerd bent, maar even lachen dus! :S
  

Kabale is ‘Het Zwitserland van Afrika', groene heuvels en meren. De foto's zeggen waarschijnlijk wel genoeg, een erg mooie omgeving. Het was een mooie en bijzondere tijd, naast de omgeving waren er veel andere dingen die een grote indruk op me gemaakt hebben. Toen het water afgesloten was moesten we dat bij een oom van Max gaan halen, hij woont een klein eindje verder op. Ik liep met de meisjes mee en werd hartelijk ontvangen door zo'n 15 andere meisjes. Wat blijkt is dat deze oom voor zo'n 50 kinderen schoolgeld betaald en velen van hen verblijven in zijn (enorme) huis. Naast schoolgeld betaald hij dus ook hun kleding, eten, verblijf, eigenlijk alles. Het is toch super dat er zulke mensen bestaan!

Kortom, het was weer genieten!
Hoe gaat het met iedereen thuis? Ook fijne paasdagen gehad? Staat er al wat beter weer op het programma? Ik hoop dat iedereen de vragen met ‘ja' kan beantwoorden!

Liefs Uilkje

PS Heit, 22 maart stond de zon inderdaad loodrecht boven de evenaar. Schaduw was er echter genoeg want het heeft de hele dag door geregend! Dat is het effect van die positie van de zon/aarde blijkbaar.

Communication zer0

Let's stop with the self-pity and let's focus on the highlights of my stay here!

During the Easter break I went to Kabale, I was invited by Max, the lecturer who guides me with the research, there were also three other students going with us.
Max is a priest and we went to his home village, so arriving there it became Father Max. A funny thing is that every Christmas and Easter (when Max visits his home) the water suddenly disappears. After paying the ‘problem solver' (and, let this be clear, also ‘problem inventor') Sh 1000 the water is suddenly back again. But nevertheless, his parents are still welcoming to him, and to us!

The communication with the family and other people in the village is kind of impossible sometimes. Most of them don't know a word of English and because of this ‘communication zero' we had some interesting moments.
For example:

• One of the neighbors comes in and asks ‘how are you?', my answer is ‘fine, it's nice to meet you!' But it seems that the last sentence wasn't part of her vocabulary. After a surprised look she firmly claps her hands and says ‘bas!'!
• Another lady comes in during the night to greet us and says (very proud of her English) ‘good morning'.
• When we were washing the car an old woman comes to great me with open arms. So I'm thinking ‘fine, another warm welcome'. But ones she holds me she won't let go anymore. And after struggling to free myself from her firm grip and taking a save distance she sits down in the wet grass and starts praying. It seems that she is drunk and the only way to get her leaving is either 2000 shilling from the mzungu or the grandfather telling her to leave because it is his property. When the grandfather comes with a stick after one and a half hour we are surprised how able she still is to run fast! Tough people, those Africans ;)
• The whole mass is in the local language so I can't help dozing a little after an hour. It is kind of weird when you suddenly discover that everyone is looking at you. I'm wondering what we did to draw all that attention but then we are told by Judith that we were introduced and they like us to step forward and introduce ourselves some more... :)

Kabale is called the ‘Swiss of Africa', it is beautiful with its green hills and lakes. The pictures will prove that! We had a great time there, besides the wonderful nature there were some other things that impressed me. When the water was cut off we had to fetch it at the house of an uncle of Max, what is very near. I went with the girls to get the water and was warmly welcomed by around 15 girls. Max ‘s uncle is sponsoring around 50 children, he pays their school fees but also clothing and other things they need. Thank God that there are people like this!!

To everyone at and around campus, you're all making my stay here so great! Thanks for the talks, smiles, fun and more!! Let's continue all of this!! :)

Love Uilkje

All by myself

(As usual... English story below)

Kennen jullie die trieste (en hilarische) scene uit Bridget Jones Diary met het nummer All by myself? Zo voel ik me nu soms een beetje. Jessica heeft besloten haar onderzoek hier stop te zetten en terug te gaan naar Nederland.

Al vanaf het begin had ze verschillende problemen met haar gezondheid, geen ernstige dingen maar alles bij elkaar wel heel erg lastig. We vergelijken haar hier met een Frisian Cow... die koeien zijn namelijk niet zo geschikt voor deze omgeving en hebben een speciale behandeling nodig. Meestal zeg ik dat ik een Frisian ben aangezien ik toch iets meer Friezin ben dan Jessica ;) (wat hilarische situaties oplevert aangezien ze met Frisian hier dus een koe bedoelen of, omdat die koeien nogal dik zijn, een dikke vrouw). Voor Jessica gaat die vergelijking dus ook op omdat het met haar alleen goed gaat als ze een heel aantal dingen aanpast.

Het eten was voor haar een probleem en ook het reizen was geen pretje. (Verder laat ik de lange klachtenlijst achterwege, ook al had ik toestemming deze van A t/m Z te vermelden op mijn weblog :P) Het was een moeilijke keuze voor haar maar uiteindelijk heeft ze de knoop door gehakt en besloten om naar huis te gaan. Gisteren hebben we afscheid genomen.

Ik zal haar zeker missen! Het klikte super, we hebben een hoop lol gehad, ze was de kritische en nuchtere beoordeler van mijn onderzoeksideeën en m'n maatje waarmee ik me kon verwonderen om al die gekke Afrikaanse gewoonten. Weer deed het me versteld staan hoe snel er een band kan ontstaan.

Dus nu ben ik hier ‘all by myself' maar eigenlijk is dat helemaal niet zo want ik heb hier zoveel lieve en gezellige mensen om me heen! Ik zie het hier nog wel zitten hoor, geen Bridget Jones acties voor mij ;)

Volgende keer weer reisverhalen, voor nu deze ‘huishoudelijke mededeling'.

Liefs Uilkje

All by myself

Do you know that depressing scene from the movie Bridget Jones Diary with that song ‘All by myself'? Sometimes I feel a bit like her... Jessica decided to stop her research over here and go back to ‘Dutchland'.

From the moment we arrived she had some health problems, not really serious problems but all together very annoying. We called her our Frisian cow, those cows need a lot of pampering around here. Most of the time I say that I'm a Frisian (because I'm really more a Frisian than Jessica :P) this causes some hilarious moments because they know Frisians here as cows or as a word for a fat woman (due to the fact that Frisian cows are fat). But since Jessica also needed a lot of pampering to cope with various problems around here, ‘Frisian' also suits her.

Especially the food and the traveling caused her a lot of inconveniences. There was a long list of health problems but I won't list them all on my weblog even though she gave me permission to do so :P It was a hard decision but in the end she decided to go home. We said goodbye yesterday.

I'll miss her for sure!! She was my tight buddy, we had lots of fun, she gave me helpful feedback on my research ideas and she was the one I could talk with when it came to all those strange African habits (yes, some things are still strange to me). It surprised me again how a friendship like that can develop so fast.

So now it is ‘all by myself' but actually this isn't really true because I've so many great and caring people around me! I'm still enjoying my time here, to the fullest ;)! So no sad Bridget-Jones-look-a-like situations for me!

Love Uilkje

Money talks, bullshit walks

(For English, scroll down)

We zijn druk met het maken van foto's van De Nijl, die we oversteken op weg naar Gulu, wanneer we gestopt worden door een militair. Met z'n grote geweer in de aanslag verteld hij ons dat het niet toegestaan is om foto's te maken op de brug. Een aantal van ons stapt uit en gaat in gesprek met de beste man en we parkeren het busje wat verder op langs de weg. Ondertussen vermaken wij ons prima met de bavianen langs de weg en hebben wij onze, eerder nog snel weg gestopte camera (want misschien is dat wel waar ze op uit zijn) er weer bij gepakt.
Wanneer de anderen weer terug komen vraag ik wat het hun heeft gekost om door te mogen rijden. Het antwoord: 5000 shilling, dat is dus 2,20 euro. En we mogen op de terugweg stoppen om foto's te maken. Nu vraag ik je, die man heeft een geweer, gezag en wij willen na 7 uren reizen graag verder en alles wat hij vraagt is 2,20!? De reactie van Maureen op mijn verbaasde blik: ‘money talks, bullshit walks'.

Uiteindelijk zijn we geheel veilig maar ook geheel uitgeput in Gulu aangekomen. Gulu is een stadje in Noord Oeganda wat erg geleden heeft onder de acties van de LRA rebellen (Lord's Resistance Army). De regering heeft hier kampen op gericht om de mensen te beschermen tegen het geweld van de LRA. Het is geen pretje om daar te leven, de mensen werden gedwongen om hun dorpen te verlaten om in de kampen te leven. Er is veel geweld en er vinden veel verkrachtingen plaats, het aantal HIV/Aids besmette mensen is hier ontzettend hoog.
Nu de situatie in Noord Oeganda stabiel is kunnen de mensen weer terug keren naar hun oorspronkelijke dorpen maar ook dit is niet gemakkelijk. De mensen zijn bang, onzeker over de toekomst, hebben geen geld om een nieuw begin te maken en willen de, door talloze NGO's, gratis uitgedeelde goederen in de kampen niet mislopen.

Met een groep van 15 studenten en personeelsleden zijn wij naar Gulu gegaan om de mensen steun te betuigen en om in een van de dorpen goederen uit te delen. Dit om te laten zien dat het ook mogelijk is om hulp te ontvangen in de dorpen en niet alleen wanneer ze in de kampen blijven wonen.
Het uitdelen heb ik van een afstandje aanschouwt, eerlijk gezegd kon ik er niet echt van genieten. Er werd bijna gevochten om de kleding die uitgedeeld werd en zo vaak als mogelijk ging iedereen weer in de rij staan om zoveel mogelijk te bemachtigen. Maar ja, wat had ik dan verwacht, dat ze vriendelijk lachend hun handje op zouden houden en je daarna een knuffel zouden geven om je te bedanken? Nee, het is heel logisch natuurlijk dat het zo gaat maar wel heel erg triest.

Het weekend voor de trip naar Gulu ben ik met een (andere) groep studenten van hier naar Gerenge geweest, dat is een kampeer terrein aan het Victoria meer. Dit was serieus back to basic! Maar dat maakte het wel een hele leuke ervaring, 's ochtends om 7 uur ging ik met mijn flesje shampoo in het Victoriameer ‘douchen'! Ik heb alles gedaan wat de GGD mij heeft afgeraden, honden aaien (rabies), zwemmen in het meer (bilharzia) en slapen zonder klamboe (malaria) maar ik ben nog steeds springlevend! Ook dit was een geweldig (en ook persoonlijk heel leerzaam maar ook confronterend) weekend!

Het onderzoek begint eindelijk vorm te krijgen. Vanmiddag ga ik bijvoorbeeld met leerkrachten praten en we gaan op zoek naar een aantal ouders (dat bedoel ik dus letterlijk). Ik heb drie scholen bereid gevonden mee te werken aan het onderzoek maar het blijft afwachten of dit ook daadwerkelijk gaat lukken want de verwachtingen lopen soms nogal uiteen. Nu is het dus de kunst om tot afspraken te komen, wat simpel lijkt maar geloof me, dat is het vooral niet!

Tut Uilkje

PS Helaas waren er op de terugweg (van Gulu naar Nkozi) slimmere mannen op de brug aanwezig en mochten we geen foto's maken tenzij we 7000 shilling per persoon betaalden...

Money talks, bullshit walks

We're busy taking snaps of the River Nile (on our way to Gulu) when we are stopped by an army man. He tells us that it is not allowed to take pictures on the bridge. Some of us are going to talk with the man while the rest enjoys themselves with the baboons along the road. Cameras are coming back out of the bags we just hurried to hide them in. When the others come back and we are allowed to continue our journey I ask them what the amount of money was they had to pay. The answer: 5000 shilling, that is in euros 2,20. The arrangement is that we are free to take snaps on our way back. I was flabbergasted, I mean the man has a gun, he has the power and we are tired and can't wait to reach our final destination and all the (stupid) guy asks for is 5000 shilling!!?? The reaction of Maureen seeing the perplexed expression on my face: ‘money talks, bullshit walks'.

In the end we reached Gulu safely but tired after a 8 hours journey on roads that contain more potholes then there is road surface left. Gulu is a town in Northern Uganda that suffered under the actions of the rebels of the LRA. The government forced people to live in camps so they could look after their security. It wasn't easy for people to live in those camps, I've been told that the most terrible things like raping and violence happens on daily bases. The rate of HIV/Aids positive people is very high.
Now the situation becomes stable people can return to their home villages but this is also not easy. People are still afraid and they are insecure about their future, they lack the money to make a new start and they don't want to leave the camps because of the distribution of supplies that is done there by the NGO's.

We went to Gulu with a group of 15 students and staff members. To show the people our support and to distribute some clothing, soap, hoes, plates etc to help them make a new start. This, to show them that it is also possible to receive help when they go back to villages. Hopefully this will stimulate other people in the camps who are thinking of going back to their village.
I observed the whole situation of the distribution and discovered that it didn't really make me happy. Women were almost fighting about the clothing and they tried to get in line as often as possible to get more things. But what did I expect? That they would just sit and wait and hold up their hand and hug you to thank you?! No, of course, they try to get what they can get, who can blame them, but it is so sad that it has to be like this.

The weekend before the Gulu trip was also a very enjoyable weekend! I went with a group of students to Gerenge, a camp site at Lake Victoria. This was seriously Back 2 Basic!! Actually I kind of liked that, especially the showering in the lake at 7 in the morning! I did everything that is forbidden by the Dutch Healthcare like petting dogs (rabies), swimming in Lake Victoria (bilharzia) and sleeping without a mosquito net (malaria) but I'm still alive and kicking! Like I said, the weekend was great but also personally important and sometimes confronting.

The research is finally getting somewhere. I'll talk to teachers and parents this afternoon. I found three schools willing to cooperate on the research. But I'm not going to be all that happy about that before hand, first I have to see how it goes because it is hard to get on one line when it comes to expectations and making appointments. It looks so simple to just make a program for the research but believe me it isn't!

Love Uilkje

PS About taking snaps on the way back from Gulu to Nkozi... they would only allow us to do that after paying 7000 shilling per person, these men clearly had a better sense of making money! :S

Het heeft wat (vieze) voeten in de (rode) aarde..

(For English translation; scroll down)

Maar dan heb je ook wat! Na vijf uren reizen komen we aan bij de backpackers net buiten Jinja. Zittend op het terras hebben we een prachtig uitzicht over de Nijl! Uganda beweert dat de Nijl begint in Jinja, vanuit het Victoria meer (er is nog een ander Afrikaans land dat hetzelfde beweert, de meningen lijken verdeeld te zijn). Maar begin of niet, het is schitterend! We hebben dan ook een heerlijke paar dagen gehad.

Zondagochtend zijn we vertrokken om na boda boda, taxi, taxi en nogmaals boda boda, op bestemming aan te komen. En wat kan het heerlijk zijn om je even echt als toerist te gedragen! We zijn ons te buiten gegaan aan de salades en burgers op de menukaart, het kopen van souveniers en het maken van foto’s! Manfred heeft een bungeejump gemaakt boven (en deels in) de Nijl. We hebben onder andere Jinja bekeken en een boottocht op de Nijl gemaakt. Het sfeertje in een backpackers hostel is altijd erg relaxed, contacten leg je gemakkelijk. Zo hebben wij het gezellig gehad met Aubrey, een meisje uit de US die onderzoek doet naar de gorrila’s en chimpansees in Uganda. En in goed gezelschap de Nijl by night bekijken, compleet met vuurvliegjes, deed me weer even beseffen hoeveel geluk ik heb dat ik hier mag zijn!

We zijn twee nachten in Jinja gebleven en dinsdagochtend weer richting campus gegaan. De reis is altijd een avontuur op zich... In het taxipark staan de busjes hutje mutje en zit je eindelijk in het goede busje dan duurt het nog een half uur voordat je echt gaat. Tijdens dat half uur verzamelen de verkopers (van alles wat je maar kunt bedenken, echt waar) zich om je heen en dat betekend dus een half uur ‘nee’ schudden. Dit keer zaten we voor in de taxi en dat is wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar, ik hoef al die inhaalmaneuvres écht niet van zo dichtbij te zien. Dus om de spanning te verdrijven maar meezingen met de radio, tot hilariteit van alle mannen in het busje natuurlijk... sjalalalalala ... Als we dan eenmaal in Kayabwe aankomen en ik op één van de vele aansnellende boda boda’s stap en met de wind in de haren naar de campus gereden word voelt dat wel heel goed! (Hoe graag ik zo’n hectisch reisje iemand van thuis eens zou willen laten beleven...)

Eigenlijk stond het afgelopen weekend bol van de leuke dingen, vrijdagavond was campus-xtreme. Tijdens deze avond worden de meest uiteenlopende optredens gegeven, als het maar ter ere van God is, dans, rap, gospel, kortom een muzikale avond. Zaterdag ben ik met Manfred naar Mpanga Forest gegaan, dat is een relatief jong woud op ongeveer een uur rijden van de campus. Het leek wel alsof we in de vlindertuin van de dierentuin in Emmen liepen (Youri kom je langs :P)! We hebben ontzettend veel verschillende vlinders, veel vogels en apen gezien.

Ik heb het hier dus prima naar mijn zin! Al zijn er natuurlijk ook wel momenten dat ik graag even wil ontsnappen uit de uitzonderlijke positie die we hier als mzungu (ik kan dat woord niet meer horen) hebben. En als ik dan bijvoorbeeld, als naief meisje, gevraagd wordt om geld door iemand van wie ik het toch niet verwacht had en ook nog moeilijk doe om dat kleine beetje te geven, vind ik de wereld en mezelf vreselijk en wil ik het liefst even ver weg kruipen!

Maar laat ik dit verder zo positieve verhaal niet eindigen met missere!! Want ik wil zeker niet dat jullie de indruk krijgen dat ik hier niet volop geniet! Ik heb het zo naar mijn zin, ben blij met mijn reisgenootje Jessica en alle lieve mensen hier op de campus! Ik heb zin om straks echt met het onderzoek te beginnen en er staan alweer een aantal interessante tripjes te wachten! Volgende keer dus meer...

Liefs Uilkje

PS De reacties vind ik stuk voor stuk geweldig, ik ben elke keer weer zo nieuwsgierig naar wat er bij gekomen is!

English:

Dust everywhere!

But it is worth it! After a five hour journey we finally reached the backpackers, 8 km outside Jinja. While having a drink on the terrace we enjoyed the view over the River Nile. Uganda claims to have the source of the Nile but there is also another African country that claims to have this source, anyway no matter who’s right, it was beautiful! We had an awesome couple of days!

We left on Sunday morning, after rides by boda boda, taxi, taxi and again boda boda, we reached our destination! How nice it can be to behave as a tourist! We were going crazy seeing the menu, bought lots of souvenirs and took many many snaps! Manfred made the bungeejump, we went to Jinja town and made a boot tour on the Nile. The atmosphere in a backpacker’s hostel is always very relaxed, it is easy to get in contact with other people. And so we met Aubrey, a girl from the US who is doing research on the gorillas and chimpanzees in Uganda. And enjoying the sight of river Nile by night (including fireflies) in very good company made me realize again how lucky I’m to be here in Uganda!

We stayed for two nights in Jinja. On Tuesday morning we went back to campus. The traveling here is always a big adventure… In the taxi park taxi’s are waiting standing side by side and they don’t leave before the whole taxi is filled with people. In the meantime hawkers are surrounding the taxi trying to sell their things (anything you can think of… they sell it). This time we had to keep saying ‘no thank you’ for at least half an hour because we could only leave after we changed driver for four times. We were sitting in the front this time but I don’t think there will come a second time for me to sit in the front because I really don’t have to see all the crazy ways-of-getting-there-faster-moves from that close!! So to get rid the tension we started to sing along with the radio… which caused of course some hilarious situations in that taxi! When we finally reached Kayabwe and had chosen one of the many boda’s who came rushing in, I felt so relieved to come back ‘home’ again! I wish I could let someone from home experience this way of traveling!!

Actually the whole weekend was great. Friday night we went to Campus Extreme. During this night student perform to glorify God. It can be anything like, dance, rap, gospel etc. It was great to see all those talented people! Saturday I went to Mpanga Forest, together with Manfred. There were colorful butterflies everywhere! And next to that we saw many different birds and even some monkeys!

So as you have noticed, I’m really enjoying my stay here. Even though there are sometimes moments that I’d wish to step out of the outsider position that we have here as a mzungu (I can not even hear that word anymore!!). And when I’m being asked for money by someone I didn’t expect it from and even act hard to give the money (which for me isn’t that much) I really dislike the world and myself and I want to go and hide for a while, away from these kind of things.

Anyway, it would not be that nice to end my story like this! So let me make clear again that I really are having a great time here. I’m happy with Jessica as my buddy to speak Dutch to and to joke around and all the other great people around campus! I’m looking forward to start with my actual research and we have al ready nice weekends to look forward to! So there are some other good stories to come!

Love Uilkje

Nollywood

Nollywood

(To keep everybody happy, I translated this message in English … scroll down!)

Gisteravond heb ik me verdiept in de intresses op filmgebied van de mensen hier. Naast hollywood en bollywood is hier ook nollywood razend populair! Dit zijn films gemaakt in Nigeria, het acteerwerk deed me eigenlijk een beetje denken aan de toneelstukken die jaarlijks door de plaatselijke toneelvereniging op de planken gebracht worden. Niks ten nadele van deze toneelstukken hoor, en ook niet van de films want ze worden hier verslonden en ik kan me voorstellen dat de mensen hier zich veel beter in zo’n film kunnen verplaatsen dan in een ‘witte westerse film’. En hey, ik heb me ook prima vermaakt want uiteindelijk zijn de thema’s in de film natuurlijk hetzelfde, liefde, bedrog, verdriet, geluk enz.! Ook dit was weer een nieuwe ervaring tijdens mijn verblijf hier...

Overdag ben ik met Manfred, een Oostenrijkse jongen, naar Masaka geweest. De taxi waar we heenreis in zaten werd maar liefst gevuld met 22 mensen (terwijl deze bedoeld is voor 14). Weg persoonlijke ruimte maar goed daar was toch al geen sprake meer nadat we met z’n 3en op een boda boda (brommer) hadden gezeten. In Masaka zijn we op zoek gegaan naar gel voor Manfred en een radiootje voor mij, best nog een hele onderneming. Toen we de ietwat twijfel achtige gel en waarschijnlijk te duur betaalde radio bemachtigd hadden zijn we naar een klein natuurparkje gegaan waar je een hele zeldzame vogel en een niet minder zeldzame antilope kon spotten. Van de vogel hebben we een glimp op mogen vangen maar de antilope liet zich helaas niet aan ons zien. We hebben wel veel andere soorten vogels gezien, bijvoorbeeld veel Mariboe’s, wat een giganten zijn dat!

De zondag is ook hier vooral (of vooral hier) een dag om bezig te zijn met het geloof en te ontspannen. Vanochtend zijn we naar een dienst op de campus geweest. Het is erg enthousiasmerend om hier naar de kerk te gaan, het heeft me wel weer aan het denken gezet. De mensen zijn zo overtuigd en weten het zo mooi onder woorden te brengen. Vandaag moesten we toen de dienst voorbij was maar even een liedje zingen in het Nederlands en voor je het weet hebben ze je die microfoon al in je handen gedrukt. Gelukkig ... gaat het er niet zo zeer om dat je prachtig kunt zingen, kritiek is er niet bij, ze vonden het allemaal alleen maar prachtig!

Afgelopen dinsdag en woensdag ben ik naar een school geweest en heb daar met verschillende mensen gesproken over het probleem van voortijdig schoolverlaten. Donderdag ben ik met een outreach team van de universiteit meegegaan, zij hadden een meeting met de plaatselijke bevolking. Er werd onder andere in kaart gebracht welke resources zich in het gebied bevinden en wat voor doelen de community heeft voor de komende tijd. Het verschil tussen de mannen en vrouwen was tijdens deze meeting duidelijk zichtbaar, vrouwen zitten op een mat op de grond en de mannen zitten er achter op een bankje. De verhouding tussen man en vrouw werd dus heel visueel zichtbaar! En ik verwacht dat sommige van deze mensen zich zelfs met een Nollywood film niet kunnen identificeren…

Voor mij was het vooral heel veel wachten die dag maar uiteindelijk heb ik met drie jongens kunnen praten die met school gestopt zijn tijdens basisonderwijs of voortgezet onderwijs, helaas moest dit wel met een tolk gebeuren. Ik moet maar snel een aantal basis dingen in het Luganda leren zodat ik de mensen tenminste kan groeten en bedanken.

Laat ik jullie dan nu (gewoon in het Nederlands) bedanken voor alle reacties! En ik hoop dat het iedereen goed gaat!! Tot de volgende keer!

Liefs Uilkje

The English translation of this story:

Nollywood

Yesterday I learned something about the movie interests of the Ugandan people. It seems that there is, next to Hollywood and Bollywood, also Nollywood. The quality isn’t really comparable to the Hollywood movies but still, they are really popular around here. This is most likely because it is easier for them to identify with these characters. And anyway at the end, the themes of the movies are the same everywhere, love, betrayal, sadness, happiness etc. Again a new experience…

During the day I have been visiting Masaka together with Manfred, a guy from Austria. The taxi was packed with 22 people this time (while the maximum here is actually 14). No personal space left! But that was all ready no longer the case since we sat on a boda boda with the three of us. In Masaka we went looking for gel for Manfred and a small radio for me. When we found what we wanted (gel most probably supposed for afro hair and a radio that was likely overprized because of our color) we went to a small nature park. Here you could spot (if you were lucky) a rare bird and a even more rare kind of antelope. Unfortunately we weren’t that lucky. We saw some other birds though, who were also quit nice, for example the huge Marabous (no idea if this is the right English name for this bird), I find them so fascinating.

The Sunday is also here mostly a day to go to church and to relax. This morning we went to a service on campus. It is so inspiring to experience this, it really makes me think about my beliefs. People here are so open about their beliefs and they can express them selves so beautiful. When service was over we had to sing in Dutch and before we knew, they al ready pushed the microphone into our hands. Luckily ... we weren’t criticized because of our voice, they seemed to like it anyway.

Past Tuesday and Wednesday I went to a primary school were I spoke to some people about the school leaving issue. Thursday I went with an outreach team from university to the field. With people from the community was for example discussed what resources where available in their area and what aims they have for the years to come. The difference between men and women became very clear during this meeting; women were sitting on the ground and men behind them on a bench. So the Nollywood movies may be more identifying for some people but I guess it still must be a completely different world for the people from the rural areas.

For me this day was mostly waiting and watching but during the afternoon I got the chance to talk to three drop outs, unfortunately I needed a translator for this. So I’d better be learning view basic things in Luganda so I can at least greet and thank people.

For now, I’d like to thank all of you for reading this story and for the many reactions on my web log! Take care! Till next time!

Love Uilkje

African time..

If you are wondering why this message is in English... that is because people I met here are getting curious about my web log. So Jimmy, this message will be in English because you asked me that but only for this time! :D And for the people back home who are now pitying the fact that this is in English, don't worry, I'll write a new story somewhere around the beginning of next week.

As I all ready announced, I won't post a message each week. You see, that is because I have to get used to the rhythm of Africa en by that I don't mean the beat of the music (that I like very much by the way) but the perception of time around here. It is like making a appointment at 9.15 and then leave at around 10.45 because some people still needed to go for breakfast first, and let's be honest, you can not hurry that ... right?!
That was yesterday and today I was supposed to be there at the same time, so stupid me, I was all ready feeling bad for being five minutes late but then again, there were some things that had to be arranged before we could leave, so it was 10.30 when we left.... But on the other hand some things can be arranged right at the same moment that you ask for them, people just make time for others.
Most likely I will have an easier time getting used to the system here than getting used to the Dutch situation when I'm coming back. ;)

Yesterday and today I visited a primary school nearby the campus. I had some short interviews with teachers and students to help me get a picture of the problem of drop outs. This was very interesting, image just those things about African schools that you saw on television, and I can tell you, it was like that. When I arrived a group of children was being taught in the shade of a big mango tree. And in the classrooms there was just nothing hanging on the walls, there were barely enough seats, no glass in the windows, etc.

Now, after visiting this school twice I'm going to the field again tomorrow to meet some drop outs. We'll see what tomorrow will bring! But I have the feeling that being late again for five minutes won't be the problem...

Now, like I said next time it'll be in Dutch again because that is also for me a lot easier! Although I'd better get used to write in English! But it's really tiring you out to have to concentrate on English the whole day, at the end of the day I'm mixing up all the words and say the most strange things, so now if I made some mistakes in this story that is because I can barely keep my eyes open at this moment! So enough for now... I'm going to sleep so that hopefully I can make myself understandable again after a night of sweet dreams about.....

Bye Bye Mzungu

(Geschreven zondag 3 februari)

'Bye Bye Mzungu' Zo werden we uitgezwaaid door een paar kinderen in Nkozi (klein dorpje waar de campus is). Volgens mij werd het wel op prijs gesteld dat we even met ze gespeeld hebben… of zou het toch vooral de verwachting zijn van iets lekkers dat lokt? Wanneer één van de kinderen zegt ‘buy me some food mzungu’ is het wel duidelijk. We zijn interessant om onze huidskleur (mzungu betekent namelijk ‘blanke’), dat vreemde haar, vreemde manier van spreken maar vooral omdat we misschien wel iets voor ze kopen. Natuurlijk weet je dat dit veel gaat gebeuren de komende tijd maar het is wel confronterend. Want wat is wijsheid? Geven en daarbij automatisch de verwachting scheppen dat je dat vanaf nu steeds gaat doen? Of toch doorlopen en harteloos overkomen want je hebt toch genoeg om te geven, dat blijkt toch uit hoe je eruit ziet? Het zal waarschijnlijk een dillema blijven. Laat ik in ieder geval hopen dat we met ons onderzoek iets goeds kunnen doen voor de mensen hier.

Gister hebben we onze vuurdoop in het bezoeken van het centrum van Kampala (hoofdstad Uganda) gehad... Druk, warm, lawaai, ik ben erg blij dat wij op het platteland zitten! Toch was het wel heel leuk om er rond te kijken, zo kun je je een beter beeld vormen van de samenleving hier. Maar wat zijn er toch veel dingen die wij niet begrijpen! De communicatie en omgang is hier zo anders daar moet ik erg aan wennen. Maar wat wel heel duidelijk is, is dat de mensen enorm vriendelijk en gastvrij zijn! Max (onze begeleider) heeft ons gisteren mee genomen naar Kampala en op de terugweg hebben we gelunched bij een zus van hem. Ook zij woont op het platteland, op een heuvel met een prachtig uitzicht. Max heeft ons daar een aantal fruitsoorten laten zien die daar groeien zoals de mango, cassave, banaan, jackfruit, avocado, passievrucht, tangerine en ook koffiebonen.

Vandaag is het dan tijd om eens wat foto’s op de site te zetten, mail te bekijken en mijn spullen te ordenen zodat er met het onderzoek kan worden begonnen! Verwacht niet elke week zo’n verhaal van mij hoor, dat zou ook maar vervelend worden! :P

Lieve groetjes,

Uilkje

PS. Mijn adres is: Uilkje Lageveen
Uganda Martyrs University
Good Governance
P.O. Box 5498
Kampala – Uganda

Mijn mobiele nummer hier is: +256756001828