(For English, scroll down)

We zijn druk met het maken van foto's van De Nijl, die we oversteken op weg naar Gulu, wanneer we gestopt worden door een militair. Met z'n grote geweer in de aanslag verteld hij ons dat het niet toegestaan is om foto's te maken op de brug. Een aantal van ons stapt uit en gaat in gesprek met de beste man en we parkeren het busje wat verder op langs de weg. Ondertussen vermaken wij ons prima met de bavianen langs de weg en hebben wij onze, eerder nog snel weg gestopte camera (want misschien is dat wel waar ze op uit zijn) er weer bij gepakt.
Wanneer de anderen weer terug komen vraag ik wat het hun heeft gekost om door te mogen rijden. Het antwoord: 5000 shilling, dat is dus 2,20 euro. En we mogen op de terugweg stoppen om foto's te maken. Nu vraag ik je, die man heeft een geweer, gezag en wij willen na 7 uren reizen graag verder en alles wat hij vraagt is 2,20!? De reactie van Maureen op mijn verbaasde blik: ‘money talks, bullshit walks'.

Uiteindelijk zijn we geheel veilig maar ook geheel uitgeput in Gulu aangekomen. Gulu is een stadje in Noord Oeganda wat erg geleden heeft onder de acties van de LRA rebellen (Lord's Resistance Army). De regering heeft hier kampen op gericht om de mensen te beschermen tegen het geweld van de LRA. Het is geen pretje om daar te leven, de mensen werden gedwongen om hun dorpen te verlaten om in de kampen te leven. Er is veel geweld en er vinden veel verkrachtingen plaats, het aantal HIV/Aids besmette mensen is hier ontzettend hoog.
Nu de situatie in Noord Oeganda stabiel is kunnen de mensen weer terug keren naar hun oorspronkelijke dorpen maar ook dit is niet gemakkelijk. De mensen zijn bang, onzeker over de toekomst, hebben geen geld om een nieuw begin te maken en willen de, door talloze NGO's, gratis uitgedeelde goederen in de kampen niet mislopen.

Met een groep van 15 studenten en personeelsleden zijn wij naar Gulu gegaan om de mensen steun te betuigen en om in een van de dorpen goederen uit te delen. Dit om te laten zien dat het ook mogelijk is om hulp te ontvangen in de dorpen en niet alleen wanneer ze in de kampen blijven wonen.
Het uitdelen heb ik van een afstandje aanschouwt, eerlijk gezegd kon ik er niet echt van genieten. Er werd bijna gevochten om de kleding die uitgedeeld werd en zo vaak als mogelijk ging iedereen weer in de rij staan om zoveel mogelijk te bemachtigen. Maar ja, wat had ik dan verwacht, dat ze vriendelijk lachend hun handje op zouden houden en je daarna een knuffel zouden geven om je te bedanken? Nee, het is heel logisch natuurlijk dat het zo gaat maar wel heel erg triest.

Het weekend voor de trip naar Gulu ben ik met een (andere) groep studenten van hier naar Gerenge geweest, dat is een kampeer terrein aan het Victoria meer. Dit was serieus back to basic! Maar dat maakte het wel een hele leuke ervaring, 's ochtends om 7 uur ging ik met mijn flesje shampoo in het Victoriameer ‘douchen'! Ik heb alles gedaan wat de GGD mij heeft afgeraden, honden aaien (rabies), zwemmen in het meer (bilharzia) en slapen zonder klamboe (malaria) maar ik ben nog steeds springlevend! Ook dit was een geweldig (en ook persoonlijk heel leerzaam maar ook confronterend) weekend!

Het onderzoek begint eindelijk vorm te krijgen. Vanmiddag ga ik bijvoorbeeld met leerkrachten praten en we gaan op zoek naar een aantal ouders (dat bedoel ik dus letterlijk). Ik heb drie scholen bereid gevonden mee te werken aan het onderzoek maar het blijft afwachten of dit ook daadwerkelijk gaat lukken want de verwachtingen lopen soms nogal uiteen. Nu is het dus de kunst om tot afspraken te komen, wat simpel lijkt maar geloof me, dat is het vooral niet!

Tut Uilkje

PS Helaas waren er op de terugweg (van Gulu naar Nkozi) slimmere mannen op de brug aanwezig en mochten we geen foto's maken tenzij we 7000 shilling per persoon betaalden...

Money talks, bullshit walks

We're busy taking snaps of the River Nile (on our way to Gulu) when we are stopped by an army man. He tells us that it is not allowed to take pictures on the bridge. Some of us are going to talk with the man while the rest enjoys themselves with the baboons along the road. Cameras are coming back out of the bags we just hurried to hide them in. When the others come back and we are allowed to continue our journey I ask them what the amount of money was they had to pay. The answer: 5000 shilling, that is in euros 2,20. The arrangement is that we are free to take snaps on our way back. I was flabbergasted, I mean the man has a gun, he has the power and we are tired and can't wait to reach our final destination and all the (stupid) guy asks for is 5000 shilling!!?? The reaction of Maureen seeing the perplexed expression on my face: ‘money talks, bullshit walks'.

In the end we reached Gulu safely but tired after a 8 hours journey on roads that contain more potholes then there is road surface left. Gulu is a town in Northern Uganda that suffered under the actions of the rebels of the LRA. The government forced people to live in camps so they could look after their security. It wasn't easy for people to live in those camps, I've been told that the most terrible things like raping and violence happens on daily bases. The rate of HIV/Aids positive people is very high.
Now the situation becomes stable people can return to their home villages but this is also not easy. People are still afraid and they are insecure about their future, they lack the money to make a new start and they don't want to leave the camps because of the distribution of supplies that is done there by the NGO's.

We went to Gulu with a group of 15 students and staff members. To show the people our support and to distribute some clothing, soap, hoes, plates etc to help them make a new start. This, to show them that it is also possible to receive help when they go back to villages. Hopefully this will stimulate other people in the camps who are thinking of going back to their village.
I observed the whole situation of the distribution and discovered that it didn't really make me happy. Women were almost fighting about the clothing and they tried to get in line as often as possible to get more things. But what did I expect? That they would just sit and wait and hold up their hand and hug you to thank you?! No, of course, they try to get what they can get, who can blame them, but it is so sad that it has to be like this.

The weekend before the Gulu trip was also a very enjoyable weekend! I went with a group of students to Gerenge, a camp site at Lake Victoria. This was seriously Back 2 Basic!! Actually I kind of liked that, especially the showering in the lake at 7 in the morning! I did everything that is forbidden by the Dutch Healthcare like petting dogs (rabies), swimming in Lake Victoria (bilharzia) and sleeping without a mosquito net (malaria) but I'm still alive and kicking! Like I said, the weekend was great but also personally important and sometimes confronting.

The research is finally getting somewhere. I'll talk to teachers and parents this afternoon. I found three schools willing to cooperate on the research. But I'm not going to be all that happy about that before hand, first I have to see how it goes because it is hard to get on one line when it comes to expectations and making appointments. It looks so simple to just make a program for the research but believe me it isn't!

Love Uilkje

PS About taking snaps on the way back from Gulu to Nkozi... they would only allow us to do that after paying 7000 shilling per person, these men clearly had a better sense of making money! :S