Terwijl al de studenten hun spullen pakken om zo snel het campus leven achter zich te kunnen laten voor een paar maanden ben ik opgelucht dat ik hetzelfde kan doen, al is het voor mij maar voor een weekje. Wanneer we 5 uur ‘s middags eindelijk vertrekken (natuurlijk een uur later dan gepland... ja ik ben nog steeds in Afrika) worden we na een tijdje verzocht te stoppen door een politie agent. Aangezien we met tien mensen inclusief al hun spullen in één busje gepropt zijn is het zicht niet al te best. En het mag dan misschien lijken alsof ze hier nog nooit van verkeersregels gehoord hebben, dit was toch echt niet toegestaan volgens oom agent. Dus na een dikke boete en reorganisatie gaan we verder op weg naar Kampala.

Vanuit Kampala nemen we om 2 uur ‘s nachts de bus via Rwanda naar Burundi, over deze busrit kan ik wel een boek schrijven. Ik heb met verbazing gekeken naar de mooie landschappen in Rwanda en Burundi maar ook de paspoort controle was verbazingwekkend! Een paar uur in Rwanda kost je 60 dollar en een week in Burundi 20. En het feit dat je 15 minuten in de rij staat welke vervolgens verdwijnt en je gewoon moet duwen en je paspoort in de handen moet drukken van de douanier is ook erg frapant maar ik ben al gestopt met het begrijpen van organisatie hier... In Burundi, na de grenspost, wordt er nog meer bagage ingeladen dan we al bij ons hadden. Het is voor sommige winkeleigenaren de manier om goedkoop goederen het land binnen te krijgen. Wanneer het allemaal te lang duurt volgens de chauffeur rijdt hij gewoon weg. Nu ontstaat er al helemaal een chaotische situatie, de dragers zijn nog in de bus en andere passagiers zijn ontvreden omdat hun ruimte wordt ingenomen door goederen. Een hoop gedoe en gezeur en iedereen wil zijn zegje doen want in Afrika is er niemand die zich uitsluitend mijn zijn eigen zaken bemoeit. Zo hebben sommige mensen ook hun vragen aan Claude ‘is die mzungu je verloofde?' en na het delen van een bord eten nemen de roddels natuurlijk alleen maar toe!

Terwijl de onrust in de bus aanhoudt ben ik in beslag genomen door alle moois buiten, kleurrijke mensen, bergen, bananen plantagesen de mooiste palmbomen die ik ooit gezien heb. Wanneer ik dit allemaal vast wil leggen op foto waarschuwt Claude me om niet zomaar foto's te nemen, dat wordt hier niet op prijs gesteld gezien de situatie waarin het land zich bevindt. Vooral politie en militairen kunnen je veel narigheid bezorgen wanneer je ze per ongeluk zou fotograferen. Ook andere mensen stellen het niet echt op prijs... iedereen zou ten slotte een spion kunnen zijn! Zelfs ik??

Bujumbara, de hoofdstad van Burundi is vergeleken met Kampala een klein stadje. Het grenst aan een groot meer, heeft mooie stranden en veel gezellige restaurants. De mensen spreken Kirundi of Frans. Aangezien Frans niet mijn top vak in school was levert de taal wel wat problemen op voor mij. Ik denk dat Claude gek wordt van al het vertalen. Zijn familie probeert wel engels te spreken en hoewel het vaak hilarisch is hoe iets gezegd wordt lukt het toch min of meer om te communiceren. De gastvrijheid van Claude's familie is trouwens geweldig, ik heb het erg naar mijn zin gehad bij hun.

Naast de naaste familie van Claude heb ik vele andere familieleden ontmoet, wanneer ik Claude vroeg hoe die persoon dan precies familie was kon hij vaak geen antwoord geven... familie is een breed begrip hier! Veel van die familieleden en ook andere mensen wilden weten of ik niet in Burundi zou willen wonen. Ik kon toch gewoon met Claude trouwen, no problem! Vrijdag waren we bij Didier thuis uitgenodigd voor lunch. Zijn moeder zei dat ik maar terug moest gaan naar Nederland om de rest van mijn spullen te pakken en afscheid te nemen van mijn familie om vervolgens in Burundi te komen wonen. Ik vroeg haar of er nog wel plaats was in hun huis (6 van de 8 kinderen wonen nog thuis) waarop ze antwoorde dat ik niet erg dik was dus dat zou wel passen. Waarop ik zei dat dat na meer van haar lunches wel anders zou zijn maar zij was van mening dat ik nooit te dik voor hun huis kon worden! Haha, ik houd echt van die Afrikaanse warme mensen!!

Na de lunch zijn we naar een monument gegaan, dit was boven op een heuvel en je had er en prachtig uitzicht over Bujumbura en het meer. Ik kon niet wachten om een foto te maken maar Claude zei dat dat niet zo'n goed idee was, hij herinnerde me eraan dat het huis van de president dichtbij was en dat het dus niet veilig was om foto's te maken. Ik heb gelukkig verder niets ervaren zoals het horen van geweersschoten maar het schijnt dat er af en toe nog steeds aanvallen plaats vinden. Het krioelt in de stad van de militairen en politie, ieder huis is omheind door een hoge muur en het panoramadek op het vliegveld is nu alleen nog ‘dek', van ‘panorama' is geen sprake meer sinds er schermen zijn geplaatst die alle zicht ontnemen. En wanneer we terug komen van het strand (wat erg mooi is met al die palmbomen, leuke terrassen en gebergte op de achtergrond) wordt ik weer aan de situatie herinnert door de grote UN basis die we paseren.

We hadden gepland om zaterdagochtend om 10 uur in het centrum iets op te halen maar het schiet Claude ineens te binnen dat dat niet mogelijk is. Elke zaterdagochtend van 7 tot 10.30 zijn er ‘community hours', dit houdt in dat iedereen die zich dan op straat waagt mee moet helpen met bijvoorbeeld het verzamelen van afval of onderhouden van de wegen. En je kan er niet tussen uit knijpen, je moet blijven tot 10.30. Kun je het je voorstellen dat we dat in Nederland zouden doen? Ik dacht dat het wel interessant zou zijn om mee te helpen maar ik werd voor gek verklaard... Ik vermoed dat veel van de inwoners van Bujumbura een gewoonte hebben van uitslapen op zaterdag ochtend...

Het was geweldig om een weekje in Burundi te zijn maar het afscheid nemen op zondag was wat minder leuk en ontdekken dat je bagage in Rwanda is beland in plaats van Uganda is ook niet echt grappig. Wat er wel weer grappig aan was, was dat er een arabische zakenman was die alles voor me ging regelen, hij voelde zich waarschijnlijk helemaal De Held. Hij wilde me zelfs meenemen naar een winkel om nieuwe spullen te kopen en heeft de taxi betaald. Omdat ik één dezer dagen (hopelijk) terug moet om mijn tas op te halen stelde hij voor dat ik hem zou bellen zodat hij mij met zijn prive chauffeur zou kunnen brengen. En mocht ik andere problemen in Afrika krijgen dan kan ik altijd bellen...

In de taxi op weg naar Nkozi zat ik voorin naast een klein mannetje in een oversized pak. Nadat ik hem koekjes aangeboden heb, we samen pinda's hebben gegeten en onze frustratie over de lange file hebben gedeeld denkt hij dat het wel een goed moment is om zijn telefoonnummer op te schrijven en hij kijkt me verwachtingsvol aan zwaaiend met pen en papier... of ik ook mijn nummer wel even op wil schrijven. Nadat ik dit geweigerd heb doet hij nog een poging als ik uitstap en zegt ‘tomorrow same place' ... yeah right, ik dacht het niet!! Maar hey, al die aandacht hier... wat een ego boost!

Ik kwam zondagavond terug op een hele lege campus, het moet wel even wennen nu al de studenten naar huis zijn. Voor mij wordt het al bijna tijd om mijn onderzoek af te ronden en dan lekker een paar weken rond te reizen met Leonie! Ik ben erg blij dat ze komt, kan niet wachten om haar alles te laten ervaren wat ik de afgelopen maanden heb ervaren!

Liefs Uilkje

Crossing borders

While all the students are rushing to get their things packed in time to leave campus life behind for a couple of months I'm glad I can do the same even though for me it will be for only one week. When we leave at 5 (of course one hour later then agreed, let it be clear that I'm still in Africa...) the first stop is made after some minutes when the police pulls us over. Can you imagine, 10 students with all their things from their rooms in one minibus... things were packed roof high and it might look that there are no traffic rules at all in Uganda but this sure wasn't allowed. So after being fined and repacking we continue.

The 15 hours bus ride through Rwanda to Burundi could make me almost write a book. The sights were amazing, the passport control also, it amazed me how they can ask 60 dollars for traveling through Rwanda and 20 for staying a week in Burundi and how you can stand in line for 15 minutes and then suddenly the line disappears and you just have to push and shout to get your stamp! After reaching the Burundian border and having some food everyone gets in the bus again. All the luggage was checked at the border so I was thinking that they were just putting everything back in place when we got seated in the bus again. But then I started wondering, was it really that packed when we came here? No it wasn't, some business people and there goods were added to the already full bus. Huge bags full of clothes and shoes were carried in the bus. When the driver decided that it took to long, he just took of while the bus was still full of the carriers and with the door wide open. So it was a chaotic but interesting situation with a lot of people quarreling and shouting because in Africa there is no such thing as ‘mind your own business' so everyone wants to have their say. They were also on Claude's case by asking him about his amour for the mzungu. And of course sharing a dish of food only encourages the gossip.

While the quarreling continues I'm impressed by the beautiful sights of colorful people, mountains, banana plants and the most perfect palm trees. I'm brought back to my senses by Claude when he warns me about the fact that taking pictures is not really appreciated here because of the situation this country is in. Especially police men and soldiers can give you a hard time when you coincidentally capture them in a picture but also other people are very suspicious when you take a picture without asking, anyone could be a spy! Can you image... even me!

Bujumbura, the capital of Burundi is compared to Kampala a small city. It is found on the shores of Lake Tanganyika and it has nice places to go out. People speak Kirundi and French. Since French was not my favorite subject in school it causes some communication problems, but what's new about that ;) Claude is going crazy of all that translating but at least his family members are really trying hard to make them selves understandable in English and we manage! It was a very warm welcome at Claude‘s place, I was very happy to stay with his parents and cousins Betty and Antoine.

Next to the direct family of Claude I met many of his relatives but every time I asked how the person was related Claude told me that he wasn't even sure how or it was to much trouble to explain, they are just cousins. All those cousins and also other people ask me whether I wouldn't want to consider staying in Burundi, it would be so easy I would just marry Claude and everything would be fine! On Friday when we were at Didier's place for lunch his mother told me I should go back to pack the rest of my things, say good bye to my family and come and live in Burundi. When I asked her if there would be space for me in their home (with still 6 of their 8 children at home) she said ‘of course you are not that big!' When I assured her that after eating more of the kind of lunches I just had at their place I would grow fat she assured me ‘you will never be to big to fit in this house'. Yes, I love the African warmth people can give you, even after only five minutes.

After the lunch we went with Didier to a monument on top of a hill with a really nice view over Bujumbura and the lake. I was dying to take pictures but Claude wouldn't let me. He reminded me again about the insecurity and since this place is near to were the president stays it is not really wise to take pictures. Personally I didn't experience anything like hearing gunfire but attacks still take place every now and then. The city is full of soldiers and policemen, big closed fences are put around all the some how bigger houses in town and the panorama deck on the airport is closed. And coming back from the beach (which is beautiful with it's palm trees, nice restaurants and mountains on the background) just forgetting about the situation Burundi is in, you are brought back to reality by seeing the huge UN headquarters.

An, according to me, funny thing is that in Burundi they have community hours. This means that every Saturday morning from 7 till 10.30 everyone who goes on the street has to help with for example collecting garbage and digging and there is no stopping till the clock reaches 10.30. Can you image doing that in the Netherlands? When I suggested to go and help they thought I was going crazy... I guess many Burundian people must have a habit of taking their time and sleep long on Saturday morning.

Being in Burundi for a week was really nice, the saying good bye part on Sunday was somehow less fun... Discovering that your luggage ended up in Rwanda instead of Uganda is also not that amusing. There was this businessman I met in the plane who wanted to help me out with that problem... he kept on running to people trying to get information on my luggage, he wanted to take me to a shop to buy new things and he paid my taxi. Since I have to go back to get my bag he suggested that I should call him so he could bring me with his private car with driver. And in case I got any other problem in Africa I can always call and he will help me out...
Later on in the taxi to Nkozi I was sitting in the front together with some man in a suit that was way too big for him. After offering him some biscuits, sharing some peanuts and sharing the same frustration when we end up in a traffic jam he thinks it is a good idea to write down his phone number and expects me to do the same. After refusing to give my number he is not giving up yet and when I get out he says to me ‘tomorrow same place' ... yeah sure, don't think so. When it comes to attention here... oh men... ego boost!

Coming back on a very very quiet campus wasn't very nice either, guys I miss you all!!
I really felt sad today during break tea, I always loved to go because of the socializing but now the tea didn't taste the same!! So please get your asses over here and join me only during the tea breaks... that is not too much to ask right?!

Love Uilkje