In mijn vorige verhalen heb ik uitgelegd hoe vermoeiend Kampala kan zijn en uit het laatste korte berichtje hebben jullie wel op kunnen maken dat ik flink gebaald heb van deze stad. Toch moet ik nu opbiechten dat ik er een aantal heel leuke dagen heb gehad.

Tsja de diefstal op zaterdagavond was wel irritant, mobieltje, geld en sleutels van backpackers weg! Dit resulteerde in een zondag gedwongen relaxen in de backpackers omdat wij de pech hadden dat dit nou net de deur was waarvan geen reservesleutel was. Maandagochtend kwam er eindelijk iemand om het slot uit de deur te halen en konden we weer bij onze spullen.

Ik wilde me niet uit het veld laten slaan natuurlijk dus ben meteen weer de stad ingegaan, dit keer wel met mijn tas onder mijn arm geklemd, deze ezel stoot zich liever geen tweede keer aan dezelfde steen! Eindelijk weer eens op koopjesjacht en dat is hier altijd succesvol zeker op een markt met tweedehands kleding. Het was een leuke ervaring, de overdekte markt is bij elkaar geknutseld van planken, plastic en alle andere denkbare materiaal, het is als een doolhof, ik moest zelfs iemand vragen me naar de uitgang te brengen. Ik had dolgraag een foto willen maken maar ik had het flauwe vermoeden dat de aandacht al genoeg op mij gevestigd was... Ook meteen een nieuwe telefoon gehaald, ik heb nu het type ‘luciferdoosje', goedkoop en klein maar... effectief! Het nummer is 0777675183.

's Avonds uiteten met Jimmy en daarna naar een jamsessie geweest en daar een gezellige avond met Billie, Vera en Marieke en partners gehad (meiden studeren ook in Groningen). Dit was wel voor herhaling vatbaar dus heb ik woensdag samen met hen koninginnedag gevierd in de tuin van de Nederlandse ambassadeur samen met een paar honderd andere Nederlandse mensen, ik vraag me nog steeds af uit welke hoeken en kieren die allemaal te voorschijn zijn getrokken!? Het voelde vreemd, deze verzameling dutchies midden in Kampala maar ik heb me prima vermaakt. Op de foto met de ambassadeur, volop genoten van elke hap van het Nederlandse voedsel, okay behalve van de hap haring dan maar de bitterballen, snert en kaas smaakten heerlijk! En zelfs nog Fries kunnen spreken, no mot ut toch net gekker wurde! Hoe was koninginnedag in Nederland?

Elke keer dat ik een verhaal aan het schrijven ben besef ik dat er zoveel dingen het vermelden waard zijn. Van die kleine grappige, opmerkelijke, ontroerende dingen die hier op mijn pad komen. Zoals:

• Mensen die me met uiteenlopende argumenten proberen te overtuigen dat ik hier moet blijven. Bijvoorbeeld omdat ik nu vijf woorden Luganda spreek. Of omdat ik het figuur van de Buganda women heb. (Dat is dus niet ‘figure 1' wat een vrouw zonder rondingen is, ook niet ‘figure 6' maar ‘figure 8' en dat is toch echt het grootste compliment dat je door een man gemaakt kan worden hier...) Om deze reden kan ik hier een prima kerel vinden en toch minstens drie kinderen produceren...
• Kinderen op een regenachtige en dus modderige dag tegen elkaar horen zeggen ‘zelfs de mzungu loopt door de modder!!'
• De bodamannen altijd zeggen dat ze precies weten waar het adres is waar je heen moet en vervolgens als een kip zonder kop door Kampala rijden. En dat je dan zelf met de suggestie moet komen om het maar even aan iemand anders te vragen om vervolgens ook nog van de bodaman te horen dat hij toch wel onnodig veel benzine verbruikt heeft...
• Mensen hier met je meeleven wanneer er ook maar het minste geringste gebeurt. Zoals wanneer je bijna struikelt of wanneer je even kuchelt. De reactie is dan: ‘Sorry bambi' Ik kan dit medelijden niet uitstaan maar ja aan de andere kant kom ik wel erg wreed en onverschillig over wanneer ik zelf deze gewoonte niet overneem wanneer er iets met iemand gebeurt. En dus zeg ik nu ook te pas en te onpas ‘Baaaaambi Sooooorry!!'.
• Waar wij een handig trekkertje hebben om het gras te maaien hebben ze hier kantjesmaaiers, dan zijn er dus zo'n vijftien mannen tegelijk voor dagen en dagen aan het maaien... werkgelegenheid...
• En meer, veel meer!

Dit weekend en de komende week ga ik volop aan mijn onderzoek besteden om vervolgens zaterdag naar Burundi te reizen voor ongeveer een week. Alle fulltime studenten hebben nu examens en gaan vanaf vrijdag allemaal naar huis, dat betekent dus afscheid nemen en dat bevalt me helemaal niet! (Wanneer zou de eerste ‘afscheids-paniek-aanval' komen?) Wat zal het saai worden op de campus zonder ze, de tijd is veel te snel voorbij gegaan. Gelukkig kan ik veel van hen nog wel in Kampala ontmoeten en reis ik nog met de studenten uit Burundi mee naar huis!

Goed, tijd om aan mijn engelse vertaling van dit verhaal te beginnen!

Tulabagane!

x Uilkje

PS Misschien voelden jullie je niet aangesproken omdat het vorige bericht in het engels was geschreven maar ik wil toch echt al jullie telefoonnummers hebben hoor!


... you can always go downtown

I tried to explain in my last stories how tiresome Kampala can be! And you must have read that I wasn't really happy about this city this weekend. Still I have to admit that I had a really good time down town!

It was very annoying that they took my cell phone, money and key of the hostel during the street jam Saturday. Result was a Sunday of forced relaxing at the backpackers because ironically enough this happened to be the only room without a spare key.
Finally on Monday morning someone came to open the lock and we could get to our things again.

As soon as I had taken a shower and finally put on some clean clothes I went to town to do some shopping. Being stupid again was something I refused so I tried to look like ‘I've been here now long enough, don't try to fool me' and held my bag firmly. I went to the market which was quite an experience. I had so much fun in this labyrinth of skirts, trousers, tops, shoes, blankets and more. Trying to look like someone who knows were to go and what to do wasn't to hard until the moment I realized I didn't know where the exits were... so I had to let go of that pride and ask... I also got myself a new phone, I'm now the proud owner of a ‘matchbox' J The number is 0777675183.

Monday night, after having supper in town with Jimmy, I went to a jam session and met up with three Dutch students from my university. We had a good time and decided to meet up again on Wednesday to celebrate Queens day. Every year we are celebrating the birthday of our queen by dressing up in orange, red, white and party the whole day. There was a party organized in the garden of the Dutch Ambassador. It was kind of strange and unrealistic to see so many Dutchies together. But nevertheless it was a very nice night! It was great to eat all those nice Dutch things like bitterballen, pea soup and cheese. (I enjoyed every bite of it! Only the haring, raw fish, which I never tried before was as disgusting as I expected it to be!) We spoke with the ambassador and went on a picture with him. And I could even speak my own local language, Fries!

Every time I'm writing a story I realise that there are so many things worth mentioning! All those small funny, interesting and touching things that happen like:

• People trying to convince me to stay in Uganda. For example because of the fact that I know like five words in Luganda. Or because I have the figure of a Buganda woman. (So not ‘figure 1', a lady without any curves, not ‘figure 6' but ‘figure 8' and I like to believe that is the biggest compliment a man can give you here...) And because of this reasons I should be able to find myself a decent Ugandan man and produce at least three children...
• Children who say to each other, on a rainy and because of that muddy day, ‘even the mzungu is walking through the mud!'.
• The boda men who always say ‘yes yes I know' when you ask them if they know the place you want to go to. But later on you discover that they are driving through town clueless about where to go. And instead of putting things into action themselves you have to make the suggestion to ask someone for help. And in the end you are blamed for the amount of fuel they spend on getting there! (Hoping I'll pity them and add some extra money)
• People here are always very compassionate, even when the smallest thing happens to you, like when you drop your keys or cough ones they react with ‘Sorry Bambi!'. I don't know why but I really can't stand this. Still I have to copy this behaviour otherwise people will think I don't feel for them. So every time the smallest inconvenience happens to someone I say ‘Baaaaaambi Soooorry!!'.
• Where we have a small tractor to mow the grass, here they mow the whole campus by hand mowers, even the sport fields! Around 15 men are mowing for days ... job creating?
• And so much more...

This weekend and the coming week will be entirely committed to my research so I can leave next Saturday to Burundi for about a week. All the fulltime students are writing their exams at the moment and will all leave at the end of next week, that means the saying goodbye part is getting closer and closer and I really don't like that idea! I wonder when the first saying-goodbye-panic-attack will come! (So you'd better be prepared) I'm afraid campus life will become somehow boring without you guys! Time passed way to fast! But I'll meet up with some you ... because I can always go down town and for the students from Burundi, I'll pay as many visits as possible when I'm there!

Tulabagane!

x Uilkje