Uganda - Burundi 2012

(scroll down for the english translation)

‘Water?' ‘Yes please' ‘Hot or cold?'
‘How are you Muzungu...?'
‘Are you coming now or now now?'
‘Let me come' (terwijl degene die dit zegt wegloopt)
‘Are you still single?'

Heerlijke typischheden waarvan ik volop kan genieten, echter die laatste vraag levert (afhankelijk van het wel of niet geven van een eerlijk antwoord) toch nog steeds het vaakst interessante situaties op. Volgens sommigen ben ik al goed bezig meet mijn ‘planning to get married'. Ik heb namelijk een baan (okay een tijdelijke maar een jaarcontract is best aanvaardbaar), een huis (helaas huur, een koopwoning met een ommuurde tuin was toch beter geweest), een auto (nee dat telt niet... oh?!), nu nog iemand om mee te trouwen (oh maar dat komt wel goed). Volgens velen hier zou dat niet zo moeilijk hoeven te zijn en ze zijn erg bereidwillig om hieraan mee te werken; ‘Do you want me to find someone for you?' ‘You?' ‘Oh yes maybe me' ‘No I was asking whether you will find me someone' ‘Yes, yes even me.'

In Burundi ontmoet ik Betty, in 2008 deelde ik bij Claude thuis een kamer met haar. We waren toen beide 25, ik was bijna klaar met mijn studie, zij was nog bezig met secondary school. Een jaar geleden trad ze in het huwelijksbootje en vandaag zit ik in haar huis naast haar op de bank en zeg ik haar hoe jammer ik het vind dat ik haar baby net niet zal zien en vraag ik wat voor bakerpraatjes er in Burundi zoal bestaan. Uiteraard zijn er babycadeautjes meegekomen vanuit Nederland, een muziekknuffeltje, sokjes en parfum voor Betty. Mijn cadeautjes worden bekeken en gewaardeerd en dan opeens blijkt er ook voor mij een souvenir te zijn. Ik moet wel heel erg verrast hebben gekeken mijn cadeau, een grote teddybeer, in ontvangst nam. Het is volgens mij wel het grappigste dat ik ooit heb gekregen als souvenir. Maar het blijkt daarnaast ook nog mijn meest symbolische en liefste souvenir tot nu toe te zijn. Met de beer wil Betty me motiveren om ook aan een huwelijk en kinderen te gaan denken... nee werken. Immers dat is toch het aller belangrijkste in het leven.

Dus met mijn motiveer beer Marc (op z'n frans) vertrek ik na een uitgebreide fotoshoot weer naar centrum Bujumbura. Als ik later met hem over de markt loop en vele blikken even blijven hangen bedenk ik me dat het toch wel veel aannemelijker is voor buitenstaanders dat ik die beer gekocht heb voor een klein schattig zwart (en wellicht arm) kindje in plaats van het werkelijke verhaal achter deze beer. En eigenlijk vind ik dat dan wel weer heel erg leuk.
Als beer Marc later tijdens onze afscheidsborrel door een lieve vriend van me uitgebreid geknuffeld wordt vraag ik hem of hij wel zuinig aan wil doen met zijn knuffels omdat ik er minstens zoveel wil. Zijn antwoord is geruststellend ‘Don't worry, I can give you hundred, or even more!' Ja dit was vast niet mijn laatste reisje naar Burundi.

Mijn vakantie is heerlijk, fijn om terug te zijn, velen weer te zien en Oeganda en Burundi weer te beleven. In Oeganda verblijf ik bij Marit, zij werkt en woont hier. Het is erg leuk om te zien hoe haar dagelijkse leven hier eruitziet en hoe ze haar weg vindt binnen de cultuur. Met Roos, die ook haar vakantie dit jaar in Oeganda viert ben ik vier dagen naar Burundi geweest. We kennen daar beide veel mensen en het waren dan ook volle maar vooral erg gezellige dagen. Het ontbrak gelukkig ook niet aan strand momenten want dat wil je niet missen in Bujumbura. De busreis er naar toe is wonderbaarlijk goed verlopen en afgezien van het feit dat we onze bagage per ongeluk in de laadruimte hadden gedaan en het daarom moesten aangeven ? (en dit nogal wat tijd koste) en dat op de terugreis mijn tas alweer niet meteen aangekomen was op het vliegveld hadden we geen tegenvallers.
Toen ik besloot om dit jaar weer naar Oeganda te gaan wilde ik het combineren met één van de omliggende landen waar ik nog niet geweest ben. Nu leek het er eerst niet op dat dit zou gebeuren maar ik heb besloten toch nog een paar dagen naar Rwanda te gaan. Vandaag hijs ik me in een traditionele outfit voor een ‘give away' en maandag ga ik misschien naar de universiteit waar ik mijn onderzoek heb gedaan.

Ik hoop dat het lekkere weer in Nederland aanhoudt!

Lieve groetjes Uilkje

Uganda - Burundi 2012

‘Water?' ‘Yes please' ‘Hot or cold?'
‘How are you Muzungu...?'
‘Are you coming now or now now?'
‘Let me come' (terwijl degene die dit zegt wegloopt)
‘Are you still single?'

Some typical African ‘things' I really enjoy during my time here, though I must say that the very last question leads to the most interesting situations (also depending on whether or not I'm giving an honest answer). According to some I'm on track with my marriage planning. I have a job (okay it is temporary but a one year contract is acceptable), a house (although a house on a big fenced plot would be better than the apartment I'm renting), a car (oh that doesn't count?!), so now all I need is a person to get married to. Most of the people here assure me that it doesn't has to be too difficult to find someone and some are even very willing to help me out. ‘Do you want me to find someone for you?' ‘You?' ‘Oh yes maybe me' ‘No I was asking whether you will find me someone' ‘Yes, yes even me.'

In Burundi I meet with Betty, Claude's cousin, I shared a room with her when I stayed with Claude's family in 2008. We were then both 25, I was about to finish my masters while she was still in secondary school, some contrast. Today the contrast is still there but on another level, a year ago Betty got married and now I'm sitting next to her in her living room telling her how sorry I'm about the fact that I won't be able to see her baby (her due date was 24th but unfortunately the baby is still keeping her waiting). Of course I brought some gifts for the baby and Betty, and after her appreciating what I have brought for them she tells me there is something for me as well. I think the look on my face was one of surprise and somehow confusion when she brought out this huge teddy bear. I think it is the most funny surprise I have ever gotten as a souvenir. But it turns out it is also a very symbolic and sweet one, as Betty tries to point out something with that bear. She has given me it to motivate me to also think about getting married and getting children, or maybe I shouldn't say ‘think about' but ‘work towards'... In the end, it is the most important thing in life.

After an extensive photo-shoot we head back to town with bear Marc. When we are at the market many stop and take a look at me and my bear. I have the feeling that most of them will think it is a bear I bought for a little cute black (maybe even poor) kid cause that is much easier to guess than the real story. And somehow I like that idea that people will misinterpret, as things are not always what we think they are.

Later on during our Burundi goodbye drink with some friends, bear Marc gets a lot of attention from one of my dear Burundian friends. I'm asking him to not waste all his hugs on the bear as I want at least as many. His answer is comforting ‘Don't worry, I can give you hundred, or even more!' Yeah, I think this has not been my last visit to Burundi.

My holiday is so nice, it is really good to be back again and to enjoy everything that is to enjoy about Uganda and Burundi (mob of course)! In Uganda I stay with Marit, she is working and living here. It is very interesting to step into her daily life and to see how she finds her way within the Ugandan culture. With Roos, who is also spending her holiday in Uganda this year, I have been travelling to Burundi where we stayed for four days. We both have many friends there and therefore the days have been full of going up and down to be able to see everyone but they have been really nice. Fortunately we still had time to go to the beach to relax as well since you shouldn't miss out on that when you are in Bujumbura. Even the travelling by bus has been unexpected easy, except for the part that we had to declare our bags which took a lot of time and was so not necessary ?.
When I decided to go to Uganda again this year I thought of combining it with visiting one of the neighboring countries I haven't visited yet. It started to look like that was not going to happen anymore though I decided last minute to travel for some days to Rwanda next week.
For today I'll dress up like a real African lady and Marit and I will attend a give away. On Monday I might go and visit UMU, I mean, how can I leave without visiting that place!
So far for now...

Love Uilkje

Je moet van een mier geen olifant maken

Het laatst geplaatste verhaal op mijn blog was 2008! Sinds die tijd ben ik met mijn scriptie bezig geweest, in Joure gaan wonen en heb ik een leuke baan gekregen op Stenden hogeschool.

Dat schrijven van die scriptie duurde wel erg lang... maar het is toch gelukt en ik ben op 30 maart afgestudeerd. Vanaf het moment dat ik Oeganda verliet wist ik al dat ik terug wilde, zoals een vriend van me net zei 'African soil sticks' ... well I guess so.... want hier ben ik weer. Dit keer zonder al te veel verplichtingen maar alsnog met een hele planning aan 'things to do'! Ik ben hier nu alweer bijna anderhalve week en heb veel vrienden ontmoet, heb de twee nederlandse studenten ontmoet die hier nu onderzoek doen voor het ESLA project, heb mijn supervisor uit Nederland ontmoet, ben weer naar de universiteit geweest en naar mijn onderzoeksscholen om het onderzoek te overhandigen en heb onze sponsordochter en haar opa en oma ontmoet.

Het is leuk, interessant en soms een beetje irritant ;) om weer door dezelfde en door nieuwe dingen verbaasd te worden hier en weer aan sommige dingen te moeten wennen. Douchen met koud water (zo verwend... ik weet het), de omgangsvormen, de manier van afspraken maken, mannen die hand in hand lopen, de warme manier van groeten, het eten, de beestjes, het relaxte tempo, het geld met de vele nullen, het vele stof en uilaatgassen happen, achterop de boda (brommer). Maar zoals ik van een wijs en bovenal erg vermakelijk persoon heb geleerd, je moet van een mier geen olifant maken!! :D (De insecten inclusief de mieren lijken hier wel gesupersized, vandaar deze uitspraak)

Voor vandaag staan er weer een aantal meet and greats op het programma (en ik moet nog de nodige kleren met de hand wassen waar ik zo wel snel eens aan mag beginnen). Morgen een kerkdienst en een middagje strand met vrienden. Dinsdag ga ik naar Burundi toe om ook daar vrienden te ontmoeten! Ik kan niet wachten! Maar toch hoeft de tijd ook niet sneller te gaan!

Goed dit was misschien niet het meest interessante verhaal dat ik ooit heb geschreven op deze blog maar jullie zijn weer even op de hoogte! Misschien later nog een vermakelijk verhaal over enkele typisch Afrikaanse ervaringen! En hopelijk nog een paar foto's! Laat me nu maar eens aan die handwas beginnen want voordat ik al dat oranje stof eruit heb gewassen is het alweer tijd om richting het hectische centrum van Kampala te gaan om opnieuw stoffig te worden! Maar nogmaals... ik maak van geen enkele mier een olifant want ik heb vakantie!!!

Groetjes Uilkje!

Rare jongens die Oegandezen/Funny things about Uganda

Alhoewel ik het reilen en zeilen hier nu toch wel een beetje gewend ben kan ik me nog steeds verbazen over bepaalde dingen. En dat is nou juist wat het zo leuk maakt om hier te zijn!
Een aantal voorbeelden:

Dingen die je vooral niet moet doen hier (op de campus)

• Je neus snuiten in toiletpapier... zeg nou zelf dat is toch voor iets anders bedoelt?
• Met ongestreken kleding de deur uit gaan.
• Je handen gebruiken tijdens het eten.
• Je neus ophalen (houdt me bezig dat issue... ik ben nogal verkouden op het moment)
• Weg gaan voordat iedereen aan tafel uitgegeten is.
• Je gewassen ondergoed aan de lijn hangen.
• Met je ‘huisslippers' (wat volgens mij doodgewone slippers zijn) naar buiten gaan.

Advertenties in Kampala
Overal waar maar een postertje opgeplakt kan worden zijn posters met de volgende uitspraken te vinden:

Gain weight quickly!
(Commentaar van een westerling: Dat zou bij ons de minst winstgevende business ooit zijn!)

For manhood enlargement: power en size!
(Dit doet het daarentegen vast wel goed in Europa maar ik vraag me juist af of deze business hier wel goed loopt...)

... en meer van dit soort ‘pakkende' leuzen. Ik vraag me toch af wat hier achter zit, misschien moet ik dat nummer toch eens bellen. Zou het een witchdoctor zijn die de zaken anders aanpakt omdat Oeganda meer en meer verwestert?

Mocht het dan niet lukken met het uiterlijke vertoon dan kun je toch nog de man zijn met je eigen website want recentelijk zijn er ook foldertjes met own a website naast geplakt, en dat is toch wel erg cool natuurlijk.

De kranten
Ik ben op het moment ook de kranten aan het door gaan om artikelen te zoeken die voor mijn onderzoek van belang zijn. Daarbij kom ik de meest interessante dingen tegen van contact advertenties met teksten zoals ‘knappe Oegandees zoekt blanke vrouw met een goede baan' tot schokkende artikelen over ouders die hun kinderen op offeren aan een witchdoctor. Daarnaast lijken ze het een sport te vinden om de meest schokkende foto's in de krant af te drukken, het liefst op de voorpagina, bijv. van een vrouw die een been kwijt is geraakt bij een auto ongeluk en dat dan zeg maar vijf minuten na het ongeluk.
Wat betreft mijn interesse, onderwijs, vind ik ook bijzondere artikelen. Een hele school is behekst, kinderen zijn bezeten door demonen tijdens de eindexamens en leerkrachten worden ontslagen omdat ze naast hun werk een baantje hebben als boda man (op een brommertje mensen rond rijden).

Boda mannen
Oh en bodamannen zijn trouwens weer een verhaal apart! Ik wou dat ik daar onderzoek naar had gedaan... Gisteravond nog had ik er een die mij wel wat Luganda wilde leren, dus wat roept ie de hele rit lang... ‘I love you' in het Luganda.

Een andere boda man, Kamoto, die in de buurt van de campus woont met zijn vrouw en baby nodigde me donderdag uit om op visite te komen. (Toen ik hier eerder was leerde ik hem en zijn toen zwangere vrouw al kennen en het zijn erg aardige mensen.) Hij was zo blij om me weer te zien dus nodigde hij mij bij hem thuis uit. Daar had zijn vrouw speciaal voor mij gekookt en ik kreeg zelfs een Afrikaanse drum. Ik had hen de vorige periode een paar keer met de ziekenhuis rekening voor de pasgeboren baby geholpen en ik denk dat ik daar nu op deze manier voor werd bedankt. Na een tijdje kwam de aap uit de mouw, of eigenlijk het bankafschrift uit de sok. Kamoto: ‘A miracle happened to Grace, her mother who left them when she and her sister were still little called from the US and she sent us money.' Ja, het was een erg interessant bezoekje. Ik heb nog wat geleerd over een traditioneel gebruik. De navelstreng van de baby wordt hier niet weg gegooid maar bewaard door ‘an elder'. Want mocht er ooit nog een man komen en claimen dat het zijn baby is dan wordt de test met de navelstreng gedaan. De man die beweerd dat het zijn kind is gooit de navelstreng in het water, als deze zinkt is het niet zijn kind en als deze blijft drijven heeft hij dus toch gelijk. Ja dit is ook weer een mooie in het ‘raaaarrrrrr rijtje'.

Maar goed deze dingen zijn natuurlijk vanuit mijn perspectief heel raar en zo zullen ze ook heel wat dingen raar vinden aan mij. Ik zal eens een onderzoekje doen, daarover later meer!

Verder gaat alles hier goed, ik heb het razend druk en de tijd vliegt voorbij zonder dat ik het in de gaten heb! Een november gevoel heb ik niet echt, raar idee dat Sinterklaas en kerst er alweer aan zitten te komen, enige wat me aan november doet denken is de verkoudheid die ik hier nu te pakken heb. Dus voor de mensen die nog dachten dat ik hier een beetje vakantie aan het vieren was... niet dus (moest ik toch even recht zetten).

Liefs Uilkje

Funny things about Uganda

Although I've been in Uganda for a while now, some things still amaze me. And that is actually what makes it so great to be here.

Some examples:

Things you should never do around campus:

• Blow you nose in toilet paper, and come on... that is not what it's meant for is it?
• Wear un-ironed clothes
• Use you hands when you are eating
• Make that noise when you try to clear your nose when you have a cold (keeps on interesting me that issue, since I have a cold at the moment)
• Leave the table when there is still someone eating
• Hang you washed underwear on the line outside.
• Go out with your slippers (while for me they are like the slippers (here they call those shoes) I use to were in the streets all the time when it is summer at home)

Advertisement in Kampala
Everywhere it is possibleto paste a poster you see these funny posters saying:

Gain weight quickly!
(Comment of a Lady from Europe ‘That would be the less moneymaking business I could think of in my place)

For manhood enlargement: power en size!
(This on the other hand would most probably be big business but I'm just wondering what an advertisement like this is doing in Africa ;) )

... and more of these catchy lines. I wonder who the person behind this is. Could it be a witchdoctor who's modernizing to stay interesting for his target group?

Anyway, in case it doesn't work out with the body... you can always still be cool by contacting the person with flyers who say Own a website! Because then you are also The Man!

The newspapers
At the moment I'm going through the newspapers on articles about education. Doing that, I'm coming across interesting things. For example ‘Hansom Uganda man is looking for a white lady with a well paying job' or shocking articles about parents who sacrifice their children to a witchdoctor. The photos are even more shocking sometimes they can just show the body's of people who died in an accident or people who got wounded like this lady who lost her leg in a road accident and all of this is mostly on the front page.

When it comes to my interest, education, there are also highly interesting articles. Like a whole school that got bewitched, pupils are going crazy imitating dogs. Same kind of thing also happened during taking the leavers exams, a whole P7 group needs to be helped by a priest to cast out all the evil spirits who make them loose their minds.
And one last thing, a teacher got fired by his head teacher because he was having a second job as a boda driver.

Boda men
Oh my God, boda men, another story... I could write so much about them! I wish they would have been the topic of my research they are so interesting. Yesterday night when I came back from town I had a boda man who has been telling me he loves me the whole ride long, it started with the attempt of trying to teach me Luganda but ended up in saying ‘I love you' in Luganda for like 20 times.

Then I have a friend who is driving a boda, his name is Kamoto. He lives with his wife and baby nearby the campus. When I was here before I got to know him and his wife, they are very kind people. He was so happy to see me again that he invited me over and they prepared food for me, I've even been given drums! I've helped them out a few times when the baby needed to go to the hospital and I think this was their way of thanking me. After a while I discovered why they could afford to be so generous. He told me ‘some big miracle has happened to Grace, her mother who she hasn't seen since she was only a little child rang from the States and donated us money. He pulled a bank slip out of his sock and showed it proudly to me.
Yes, it was a very interesting visit. I've learned some thing about their tradition. Like for example that you don't just throw away the umbilical cord but it is given to one of the elders. In case anyone would come and claims that the baby is actually his child they will do the test: they put the umbilical cord in water, will it sink then it means he is not the father but will it float then he is true. Or was it the other way around?
Again, something that sounds so weird to me...

These things might look so strange to me but of course I'm aware that it all has to do with culture. There will be so many things about me that will be seen as weird here! I wonder, what those things will be, I should do some research! I might get back to you on this one!

Next to these funny, weird, amazing and strange things, I'm doing fine but I'm so so busy these days. Time flies, I'm half way my time here already. I really don't have the ‘November feeling' realizing that it is coming to Sinterklaas and Christmas soon. Only thing that reminds me of the ‘November feeling' is that cold I'm having right now ;) So for the people who were still thinking I was on some kind of holiday here, you are wrong!! Just to get that clear...

Love Uilkje

Warm welkom

Over en over en over heb ik me ingebeeld hoe het zou zijn om terug te komen in Oeganda. De tijd ging de laatste week naar mijn idee langzamer dan ooit! De warme Afrikaans geurende lucht als ik het vliegtuig uitstap brengt me meteen terug naar die eerste keer toen ik van hetzelfde trapje liep. Toen probeerde ik me zo weinig mogelijk voorstellingen te maken en nu kon ik maar niet stoppen te bedenken hoe het zou zijn om weer even terug te mogen!

Maar hier ben ik dan toch! Voor een maandje terug in Oeganda op de campus waar ik de eerste periode ook zat, sterker nog, ik heb zelfs dezelfde kamer. Dit keer iets kaler want alle foto's en kaartjes zijn niet meer mee gegaan, het is tenslotte maar voor een maandje (maar ik hang zo toch maar wat stiekem meegenomen foto's op denk ik...).

Zaterdag heb ik de hele dag van hot naar her gerend hier om iedereen te begroeten, ik had het de studenten niet verteld dat ik terug kwam en ik heb me kostelijk vermaakt om hun reacties. Ik zit er alweer helemaal in met de ‘how-are-you's' en mijn magere vocabulaire in Luganda is ook al grotendeels weer terug gekomen.

Ik ben hier om voor mijn onderzoek een workshopdag te organiseren voor leerkrachten, ouders en andere betrokkenen bij basisonderwijs. Daarnaast wil ik nog een aantal interviews overdoen deze periode en een aantal organisaties bezoeken die betrokken zijn bij de problematiek van het voortijdig schoolverlaten. Genoeg te doen dus ik pas er maar beter heel goed op dat ik niet weer zo gemakkelijk gewend raak aan de ‘African Time'.

Tsja, klinkt mooi allemaal he!? Ondertussen zit ik wel weer een half pak koekjes te verorberen omdat het eten me toch niet zo goed smaakte tijdens de lunch. En dat terwijl er nu al 10 mensen hebben gezegd dat ik aangekomen ben! Maar laat ik jullie er aan herinneren... dat is een compliment hier :S Zo vinden ze ook dat ik er heel ‘fresh' uit zie... jaja, heel wit dus, en ik maar zonnebanken van te voren. Maar ik ben inderdaad heus wel enorm heppiedepeppie (er zaten toch geen auteursrechten op die term??) dat ik terug ben, ik ben best wel een mazzelpik!!

Binnenkort weer een berichtje van mij!

Liefs Uilkje

Warm welcome

Over and over and over again I was fantasizing about how it would be to be coming back to Uganda. Time has never past as slow as this last week! The warm scented African air brings me immediately back to the first time, when I stepped off those same stairs. While that time I was so careful about having expectations, this time my mind couldn't be fuller of them! I couldn't stop imagining coming back to this beautiful country!

But here I am! Back for one month in Uganda, on the same campus as before actually even in the very same room! A little less personal decorated this time, I left most of my snaps and postcards at home but I think I put some of them somewhere in my suitcase so I think I'll go looking for them soon...

Saturday I've been all over the place running from room to room to greet as many people as possible, I didn't tell them I was coming back and actually I should have brought my camera along as some of the faces would have made a pretty cool picture! LOL! My flow in the ‘how-are-you's' is back and I'm also finding most of my very little Luganda back. I'm walking up straight again, smiling at everyone because I'm very aware of being looked at as being a mzungu... I guess that doesn't change that fast. But hey, what has changed actually?

I'm here to do some more research. I'm going to organize a workshop day for teachers, parents and other stakeholders in primary education. I want to redo some of my interviews and I'd like to visit some organizations working on the problem of early school leaving. I've got enough to do, I'd better watch out not to go back to ‘mode- African Time', cause I know I could easily adjust to that...

Sounds great doesn't it? In the meantime I am eating half a package of biscuits cause lunch wasn't so tasteful if you ask me, maybe not the best thing to do since at least ten people told me I've put on weight. But actually, yes I'm so so so happy about being back, I think I'm a very lucky person!

More to come this month....

Love Uilkje

Row, row, row your boat gently down the stream

‘.... Merrily merrily merrily merrily life is like a dream. And again!' Ik kijk Leonie eens aan met een ‘niet-nog-een-keer-blik' maar ja hoor, ‘again'. De kinderen kijken er ook al niet zo blij bij. Gelukkig komt er dan na drie keer toch een eind aan. Begrijp me niet verkeerd, de kinderen hier kunnen prachtig zingen maar in zo'n gedwongen engels liedje wat ze waarschijnlijk niet begrijpen steken ze niet zoveel enthousiasme. Ook in de andere klassen moet er voor ons worden gezongen maar we hebben er nu van geleerd en vragen om een liedje in hun eigen taal. We zijn op zoek bij Geofrey, het sponsorzoontje van Leonie en Daniel.

Leonie is hier 16 juni gekomen en heeft eerst een paar dagen op de campus doorgebracht terwijl ik met de scholen voorbereidingen trof voor de eindpresentatie. Ik was blij dat ze er was, natuurlijk was ik blij dat ze er was want het is erg leuk om aan iemand van thuis te laten zien waar je leeft, wat je doet en wat je zo enthousiast maakt, maar het was ook erg nuttig. Wat een last minute stress ‘confusion is written all over your face', in de laatste tien minuten moeten we nog lunchen, kinderen ophalen, printen, omkleden ... aaaaah!! Uiteindelijk lukt het om het meest noodzakelijke van deze lijst te doen (kinderen ophalen) en kom ik om 13.57 in de hal aan waar de presentatie om 14.00 zou moeten beginnen, leeg, ik ben de eerste. De aandacht verschuift nu van mijn eigen op tijd komen naar het (op tijd) komen van de kinderen, leerkrachten en ouders. Wanneer er een aantal mensen van de universiteit komen kan ik dus wel door de grond zakken dat er verder nog niemand is, zij lijken zich er nog niet zo druk over te maken. En terecht want als ik terug kijk op de presentatie, die uiteindelijk 40 minuten te laat begint ben ik enorm trots op ‘mijn kinderen'. De scholen hebben hard gewerkt aan de toneelstukjes, gedichten, tekeningen en liedjes waarin ze oorzaken van voortijdig schoolverlaten en het belang van onderwijs hebben verwerkt. Al maakte ik me tijdens het eerste toneelstukje nog wel even zorgen, hierin werd het slaan, wat hier nog steeds in de klas gebruikt wordt om te straffen, wel heel realistisch uitgebeeld. Waren die pijnlijke gezichten een sterk staaltje acteerwerk of kwamen die klappen toch echt hard aan?

Op vrijdag dan eindelijk lekker vakantie vieren, op naar Jinja waar we ons dan heerlijk als toerist hebben gedragen, bergen souverniers gekocht, heerlijk gegeten, gezeurd om een andere kamer (muizen waren een feestje aan het vieren in onze kamer) en het hoogtepunt, we hebben geraft! We hebben rapids met namen zoals ‘silverback, ribbreaker en the bad place' overleefd! Vanuit Jinja door naar Tororo waar we Geofrey hebben bezocht, ook dit was erg leuk, dat jochie was zo blij en trots! Leonie en Daniel sponsoren Geofrey via Compassion, een internationale organisatie. Met een maandelijkse gift ondersteun je een kind en zijn hele familie. Geofrey ontvangt ons met een omhelzing en een brede glimlach, we nemen een kijkje in elke klas in zijn school. Wanneer de nursery section vervolgens naar huis mag worden we omringd door kleine hummeltjes die alles behalve naar huis willen. Veel interessanter zijn wij de mzungu's met hun vreemde apparaten die bliksem kunnen maken. Na tientallen foto's, veel kinderhandjes overal (misschien zit er onder dat witte laagje wel gewoon een bruin velletje), een potje voetbal en een paar nederlandse liedjes gaan we naar het huis van Geofrey. Met een luide vreugdekreet worden we ontvangen door de tante van Geofrey, zijn ouders zijn overleden dus woont hij nu bij hen. Het was een erg leuk maar toch ook wel aangrijpend bezoek, vooral wanneer dat jochie zegt ‘I want to go with you, please'.

Iets waar ik al een hele tijd naar uit gekeken heb is het bezoeken van een wildpark. Dit hebben we dan eindelijk gedaan in Murchison Falls. Hier verbleven we twee nachten in een tentje tussen de pumba's en nijlpaarden, we hebben een gamedrive en boottour gedaan (in tegenstelling tot Jinja ging het hier wel heel gently down the stream...) en een wandeling naar de watervallen gemaakt. Zebra's hadden ze hier dus die zijn we later nog eens op gaan zoeken in Lake Mburo National Park.

De laatste dagen hebben we weer op de campus doorgebracht, we zijn dagjes weg geweest en ik heb mijn spullen opgeruimd, inpakt en afscheid genomen van mensen. Nu ik dit typ zit ik in Entebbe in een internetcafe, ik heb net afscheid genomen van Leonie en zelf vlieg ik woensdagochtend vroeg.

Einde Uganda avontuur... Ik heb met volle teugen genoten en hoop dat dit ook duidelijk was door mijn verhalen en foto's op deze pagina. Ik ben op het laatst nogal nalatig geweest met het posten van nieuwe verhalen en foto's maar wie geinteresseerd is krijgt het natuurlijk allemaal van me te horen en te zien!! Bedankt voor het bezoeken van mijn website en voor de reacties! Tot in de Nederlanden!!

Kus Uilkje

Row, row, row your boat gently down the stream

‘.... Merrily merrily merrily merrily life is like a dream. And again!' I'm giving Leonie my ‘please-not-again-face' but unfortunately it starts for the third time. The children are not looking that happy as well. After the third time they can finally stop and don't get me wrong, the children here can sing really nice but this English which they probably don't understand doesn't come with a lot of enthusiasm. The other classes also want to sing for us but since our ‘row your boat experience' we ask them for a song in their own language. We are visiting the school of Geofrey, the sponsorson of Leonie and Daniel.

Leonie arrived the 16^th of June, we spend the first days on campus while I was preparing the presentation with the research schools. I was very happy she was there I could finally show someone from home where I've been living for the past 5 months and what I'm doing here and what makes me so enthusiastic about it all! But next to that it was also very helpful that she was there. Especially with that last minute stress ‘confusion is written all over your face', in the last ten minutes we still had to go for lunch, pick the children from one of the schools, print something, put on something smart... aaaaaah!! We succeed in getting the most urgent things of the list done (pick the children) and at 13.57 I arrive in a still empty hall where the presentation was supposed to start at 14.00! I'm the first to arrive and now I'm starting to get worried about the children showing up and when some of the staff members of the university arrive I feel really embarrassed but they don't seem to be bothered at all. And that was right because after the presentation (which started 40 minutes late)I am very impressed and proud of ‘my children'. The schools worked so hard, the plays, poems, drawings and songs which were about some of the findings from my research were all great. Although I got quite worried when I saw the first play. The play was about caning in the schools and the girl that was acting as the teacher did this very lively and by that I mean that she really enjoyed the caning and I think that the others who were acting as learners enjoyed this somehow less, or maybe they could really act well to put on a painful look on their faces.

On Friday we took of for traveling, first we went to Jinja where we really behaved like tourists, and hey, we are so why not! We bought loads of souvenirs, had a lot of nice food, asked for another room because we were not so happy with the mice party in our room and the best of it all, we did the white water rafting! We survived rapids with names like ‘silverback, ribbreaker and the bad place'! From Jinja we traveled to Tororo where we visited Geofrey, this was also really enjoyable, Geofrey was so happy en proud! Leonie and Daniel are sponsoring Geofrey through an international organization named Compassion. With a monthly donation you're sponsoring a child but you're actually supporting the whole family. Geofrey greats us with a hug and a big smile, he shows us his school. When it is lunchtime the nursery section can go home but they don't really feel like going home because those mzungu's with their lightning makers are so much more interesting! After mob pictures, many small hands all over your body (maybe they are just black under that white layer), some soccer and some Dutch songs we are going to Geofrey's home. With a loud ai ai ai we are received by Geofrey's aunt, Geofrey's parents died so now he is living with his aunt and uncle. We enjoyed the visit but is also moved me especially when Geofrey said ‘I want to go with you, please'.

Something I have been looking forward to is visiting a wild park. We went for three days to Murchison Falls. We have been spending two nights in a tent with the warthogs and hippo's walking freely on the camping ground. We did a gamedrive and a boattour (this time in comparison to Jinja it really was gently down the stream...) and we made a hiking tour to the falls, very beautiful. We saw many giraffes, elephants, buffalo's, hippo's and crocs. There were no zebra's here so we went to see those later on in Lake Mburo National Park.

We spend the last days on campus, we went on some daytrips, did more souvenir packing and for me it was mainly saying goodbye and pack my things. I'm typing this right now from an internetcafe in Entebbe, I just escorted Leonie to the airport, on Wednesday is my own flight.

So the end of my Ugandan adventure is very near... I enjoyed it sooo much! But I hope that you all already knew that by reading my stories and seeing the snaps. I haven't been very active with my site lately but I will tell all about it when I'm back home! Thank you for visiting my site and putting up reactions!! Take care!

Love Uilkje

Over de grens

Terwijl al de studenten hun spullen pakken om zo snel het campus leven achter zich te kunnen laten voor een paar maanden ben ik opgelucht dat ik hetzelfde kan doen, al is het voor mij maar voor een weekje. Wanneer we 5 uur ‘s middags eindelijk vertrekken (natuurlijk een uur later dan gepland... ja ik ben nog steeds in Afrika) worden we na een tijdje verzocht te stoppen door een politie agent. Aangezien we met tien mensen inclusief al hun spullen in één busje gepropt zijn is het zicht niet al te best. En het mag dan misschien lijken alsof ze hier nog nooit van verkeersregels gehoord hebben, dit was toch echt niet toegestaan volgens oom agent. Dus na een dikke boete en reorganisatie gaan we verder op weg naar Kampala.

Vanuit Kampala nemen we om 2 uur ‘s nachts de bus via Rwanda naar Burundi, over deze busrit kan ik wel een boek schrijven. Ik heb met verbazing gekeken naar de mooie landschappen in Rwanda en Burundi maar ook de paspoort controle was verbazingwekkend! Een paar uur in Rwanda kost je 60 dollar en een week in Burundi 20. En het feit dat je 15 minuten in de rij staat welke vervolgens verdwijnt en je gewoon moet duwen en je paspoort in de handen moet drukken van de douanier is ook erg frapant maar ik ben al gestopt met het begrijpen van organisatie hier... In Burundi, na de grenspost, wordt er nog meer bagage ingeladen dan we al bij ons hadden. Het is voor sommige winkeleigenaren de manier om goedkoop goederen het land binnen te krijgen. Wanneer het allemaal te lang duurt volgens de chauffeur rijdt hij gewoon weg. Nu ontstaat er al helemaal een chaotische situatie, de dragers zijn nog in de bus en andere passagiers zijn ontvreden omdat hun ruimte wordt ingenomen door goederen. Een hoop gedoe en gezeur en iedereen wil zijn zegje doen want in Afrika is er niemand die zich uitsluitend mijn zijn eigen zaken bemoeit. Zo hebben sommige mensen ook hun vragen aan Claude ‘is die mzungu je verloofde?' en na het delen van een bord eten nemen de roddels natuurlijk alleen maar toe!

Terwijl de onrust in de bus aanhoudt ben ik in beslag genomen door alle moois buiten, kleurrijke mensen, bergen, bananen plantagesen de mooiste palmbomen die ik ooit gezien heb. Wanneer ik dit allemaal vast wil leggen op foto waarschuwt Claude me om niet zomaar foto's te nemen, dat wordt hier niet op prijs gesteld gezien de situatie waarin het land zich bevindt. Vooral politie en militairen kunnen je veel narigheid bezorgen wanneer je ze per ongeluk zou fotograferen. Ook andere mensen stellen het niet echt op prijs... iedereen zou ten slotte een spion kunnen zijn! Zelfs ik??

Bujumbara, de hoofdstad van Burundi is vergeleken met Kampala een klein stadje. Het grenst aan een groot meer, heeft mooie stranden en veel gezellige restaurants. De mensen spreken Kirundi of Frans. Aangezien Frans niet mijn top vak in school was levert de taal wel wat problemen op voor mij. Ik denk dat Claude gek wordt van al het vertalen. Zijn familie probeert wel engels te spreken en hoewel het vaak hilarisch is hoe iets gezegd wordt lukt het toch min of meer om te communiceren. De gastvrijheid van Claude's familie is trouwens geweldig, ik heb het erg naar mijn zin gehad bij hun.

Naast de naaste familie van Claude heb ik vele andere familieleden ontmoet, wanneer ik Claude vroeg hoe die persoon dan precies familie was kon hij vaak geen antwoord geven... familie is een breed begrip hier! Veel van die familieleden en ook andere mensen wilden weten of ik niet in Burundi zou willen wonen. Ik kon toch gewoon met Claude trouwen, no problem! Vrijdag waren we bij Didier thuis uitgenodigd voor lunch. Zijn moeder zei dat ik maar terug moest gaan naar Nederland om de rest van mijn spullen te pakken en afscheid te nemen van mijn familie om vervolgens in Burundi te komen wonen. Ik vroeg haar of er nog wel plaats was in hun huis (6 van de 8 kinderen wonen nog thuis) waarop ze antwoorde dat ik niet erg dik was dus dat zou wel passen. Waarop ik zei dat dat na meer van haar lunches wel anders zou zijn maar zij was van mening dat ik nooit te dik voor hun huis kon worden! Haha, ik houd echt van die Afrikaanse warme mensen!!

Na de lunch zijn we naar een monument gegaan, dit was boven op een heuvel en je had er en prachtig uitzicht over Bujumbura en het meer. Ik kon niet wachten om een foto te maken maar Claude zei dat dat niet zo'n goed idee was, hij herinnerde me eraan dat het huis van de president dichtbij was en dat het dus niet veilig was om foto's te maken. Ik heb gelukkig verder niets ervaren zoals het horen van geweersschoten maar het schijnt dat er af en toe nog steeds aanvallen plaats vinden. Het krioelt in de stad van de militairen en politie, ieder huis is omheind door een hoge muur en het panoramadek op het vliegveld is nu alleen nog ‘dek', van ‘panorama' is geen sprake meer sinds er schermen zijn geplaatst die alle zicht ontnemen. En wanneer we terug komen van het strand (wat erg mooi is met al die palmbomen, leuke terrassen en gebergte op de achtergrond) wordt ik weer aan de situatie herinnert door de grote UN basis die we paseren.

We hadden gepland om zaterdagochtend om 10 uur in het centrum iets op te halen maar het schiet Claude ineens te binnen dat dat niet mogelijk is. Elke zaterdagochtend van 7 tot 10.30 zijn er ‘community hours', dit houdt in dat iedereen die zich dan op straat waagt mee moet helpen met bijvoorbeeld het verzamelen van afval of onderhouden van de wegen. En je kan er niet tussen uit knijpen, je moet blijven tot 10.30. Kun je het je voorstellen dat we dat in Nederland zouden doen? Ik dacht dat het wel interessant zou zijn om mee te helpen maar ik werd voor gek verklaard... Ik vermoed dat veel van de inwoners van Bujumbura een gewoonte hebben van uitslapen op zaterdag ochtend...

Het was geweldig om een weekje in Burundi te zijn maar het afscheid nemen op zondag was wat minder leuk en ontdekken dat je bagage in Rwanda is beland in plaats van Uganda is ook niet echt grappig. Wat er wel weer grappig aan was, was dat er een arabische zakenman was die alles voor me ging regelen, hij voelde zich waarschijnlijk helemaal De Held. Hij wilde me zelfs meenemen naar een winkel om nieuwe spullen te kopen en heeft de taxi betaald. Omdat ik één dezer dagen (hopelijk) terug moet om mijn tas op te halen stelde hij voor dat ik hem zou bellen zodat hij mij met zijn prive chauffeur zou kunnen brengen. En mocht ik andere problemen in Afrika krijgen dan kan ik altijd bellen...

In de taxi op weg naar Nkozi zat ik voorin naast een klein mannetje in een oversized pak. Nadat ik hem koekjes aangeboden heb, we samen pinda's hebben gegeten en onze frustratie over de lange file hebben gedeeld denkt hij dat het wel een goed moment is om zijn telefoonnummer op te schrijven en hij kijkt me verwachtingsvol aan zwaaiend met pen en papier... of ik ook mijn nummer wel even op wil schrijven. Nadat ik dit geweigerd heb doet hij nog een poging als ik uitstap en zegt ‘tomorrow same place' ... yeah right, ik dacht het niet!! Maar hey, al die aandacht hier... wat een ego boost!

Ik kwam zondagavond terug op een hele lege campus, het moet wel even wennen nu al de studenten naar huis zijn. Voor mij wordt het al bijna tijd om mijn onderzoek af te ronden en dan lekker een paar weken rond te reizen met Leonie! Ik ben erg blij dat ze komt, kan niet wachten om haar alles te laten ervaren wat ik de afgelopen maanden heb ervaren!

Liefs Uilkje

Crossing borders

While all the students are rushing to get their things packed in time to leave campus life behind for a couple of months I'm glad I can do the same even though for me it will be for only one week. When we leave at 5 (of course one hour later then agreed, let it be clear that I'm still in Africa...) the first stop is made after some minutes when the police pulls us over. Can you imagine, 10 students with all their things from their rooms in one minibus... things were packed roof high and it might look that there are no traffic rules at all in Uganda but this sure wasn't allowed. So after being fined and repacking we continue.

The 15 hours bus ride through Rwanda to Burundi could make me almost write a book. The sights were amazing, the passport control also, it amazed me how they can ask 60 dollars for traveling through Rwanda and 20 for staying a week in Burundi and how you can stand in line for 15 minutes and then suddenly the line disappears and you just have to push and shout to get your stamp! After reaching the Burundian border and having some food everyone gets in the bus again. All the luggage was checked at the border so I was thinking that they were just putting everything back in place when we got seated in the bus again. But then I started wondering, was it really that packed when we came here? No it wasn't, some business people and there goods were added to the already full bus. Huge bags full of clothes and shoes were carried in the bus. When the driver decided that it took to long, he just took of while the bus was still full of the carriers and with the door wide open. So it was a chaotic but interesting situation with a lot of people quarreling and shouting because in Africa there is no such thing as ‘mind your own business' so everyone wants to have their say. They were also on Claude's case by asking him about his amour for the mzungu. And of course sharing a dish of food only encourages the gossip.

While the quarreling continues I'm impressed by the beautiful sights of colorful people, mountains, banana plants and the most perfect palm trees. I'm brought back to my senses by Claude when he warns me about the fact that taking pictures is not really appreciated here because of the situation this country is in. Especially police men and soldiers can give you a hard time when you coincidentally capture them in a picture but also other people are very suspicious when you take a picture without asking, anyone could be a spy! Can you image... even me!

Bujumbura, the capital of Burundi is compared to Kampala a small city. It is found on the shores of Lake Tanganyika and it has nice places to go out. People speak Kirundi and French. Since French was not my favorite subject in school it causes some communication problems, but what's new about that ;) Claude is going crazy of all that translating but at least his family members are really trying hard to make them selves understandable in English and we manage! It was a very warm welcome at Claude‘s place, I was very happy to stay with his parents and cousins Betty and Antoine.

Next to the direct family of Claude I met many of his relatives but every time I asked how the person was related Claude told me that he wasn't even sure how or it was to much trouble to explain, they are just cousins. All those cousins and also other people ask me whether I wouldn't want to consider staying in Burundi, it would be so easy I would just marry Claude and everything would be fine! On Friday when we were at Didier's place for lunch his mother told me I should go back to pack the rest of my things, say good bye to my family and come and live in Burundi. When I asked her if there would be space for me in their home (with still 6 of their 8 children at home) she said ‘of course you are not that big!' When I assured her that after eating more of the kind of lunches I just had at their place I would grow fat she assured me ‘you will never be to big to fit in this house'. Yes, I love the African warmth people can give you, even after only five minutes.

After the lunch we went with Didier to a monument on top of a hill with a really nice view over Bujumbura and the lake. I was dying to take pictures but Claude wouldn't let me. He reminded me again about the insecurity and since this place is near to were the president stays it is not really wise to take pictures. Personally I didn't experience anything like hearing gunfire but attacks still take place every now and then. The city is full of soldiers and policemen, big closed fences are put around all the some how bigger houses in town and the panorama deck on the airport is closed. And coming back from the beach (which is beautiful with it's palm trees, nice restaurants and mountains on the background) just forgetting about the situation Burundi is in, you are brought back to reality by seeing the huge UN headquarters.

An, according to me, funny thing is that in Burundi they have community hours. This means that every Saturday morning from 7 till 10.30 everyone who goes on the street has to help with for example collecting garbage and digging and there is no stopping till the clock reaches 10.30. Can you image doing that in the Netherlands? When I suggested to go and help they thought I was going crazy... I guess many Burundian people must have a habit of taking their time and sleep long on Saturday morning.

Being in Burundi for a week was really nice, the saying good bye part on Sunday was somehow less fun... Discovering that your luggage ended up in Rwanda instead of Uganda is also not that amusing. There was this businessman I met in the plane who wanted to help me out with that problem... he kept on running to people trying to get information on my luggage, he wanted to take me to a shop to buy new things and he paid my taxi. Since I have to go back to get my bag he suggested that I should call him so he could bring me with his private car with driver. And in case I got any other problem in Africa I can always call and he will help me out...
Later on in the taxi to Nkozi I was sitting in the front together with some man in a suit that was way too big for him. After offering him some biscuits, sharing some peanuts and sharing the same frustration when we end up in a traffic jam he thinks it is a good idea to write down his phone number and expects me to do the same. After refusing to give my number he is not giving up yet and when I get out he says to me ‘tomorrow same place' ... yeah sure, don't think so. When it comes to attention here... oh men... ego boost!

Coming back on a very very quiet campus wasn't very nice either, guys I miss you all!!
I really felt sad today during break tea, I always loved to go because of the socializing but now the tea didn't taste the same!! So please get your asses over here and join me only during the tea breaks... that is not too much to ask right?!

Love Uilkje

... you can always go downtown

In mijn vorige verhalen heb ik uitgelegd hoe vermoeiend Kampala kan zijn en uit het laatste korte berichtje hebben jullie wel op kunnen maken dat ik flink gebaald heb van deze stad. Toch moet ik nu opbiechten dat ik er een aantal heel leuke dagen heb gehad.

Tsja de diefstal op zaterdagavond was wel irritant, mobieltje, geld en sleutels van backpackers weg! Dit resulteerde in een zondag gedwongen relaxen in de backpackers omdat wij de pech hadden dat dit nou net de deur was waarvan geen reservesleutel was. Maandagochtend kwam er eindelijk iemand om het slot uit de deur te halen en konden we weer bij onze spullen.

Ik wilde me niet uit het veld laten slaan natuurlijk dus ben meteen weer de stad ingegaan, dit keer wel met mijn tas onder mijn arm geklemd, deze ezel stoot zich liever geen tweede keer aan dezelfde steen! Eindelijk weer eens op koopjesjacht en dat is hier altijd succesvol zeker op een markt met tweedehands kleding. Het was een leuke ervaring, de overdekte markt is bij elkaar geknutseld van planken, plastic en alle andere denkbare materiaal, het is als een doolhof, ik moest zelfs iemand vragen me naar de uitgang te brengen. Ik had dolgraag een foto willen maken maar ik had het flauwe vermoeden dat de aandacht al genoeg op mij gevestigd was... Ook meteen een nieuwe telefoon gehaald, ik heb nu het type ‘luciferdoosje', goedkoop en klein maar... effectief! Het nummer is 0777675183.

's Avonds uiteten met Jimmy en daarna naar een jamsessie geweest en daar een gezellige avond met Billie, Vera en Marieke en partners gehad (meiden studeren ook in Groningen). Dit was wel voor herhaling vatbaar dus heb ik woensdag samen met hen koninginnedag gevierd in de tuin van de Nederlandse ambassadeur samen met een paar honderd andere Nederlandse mensen, ik vraag me nog steeds af uit welke hoeken en kieren die allemaal te voorschijn zijn getrokken!? Het voelde vreemd, deze verzameling dutchies midden in Kampala maar ik heb me prima vermaakt. Op de foto met de ambassadeur, volop genoten van elke hap van het Nederlandse voedsel, okay behalve van de hap haring dan maar de bitterballen, snert en kaas smaakten heerlijk! En zelfs nog Fries kunnen spreken, no mot ut toch net gekker wurde! Hoe was koninginnedag in Nederland?

Elke keer dat ik een verhaal aan het schrijven ben besef ik dat er zoveel dingen het vermelden waard zijn. Van die kleine grappige, opmerkelijke, ontroerende dingen die hier op mijn pad komen. Zoals:

• Mensen die me met uiteenlopende argumenten proberen te overtuigen dat ik hier moet blijven. Bijvoorbeeld omdat ik nu vijf woorden Luganda spreek. Of omdat ik het figuur van de Buganda women heb. (Dat is dus niet ‘figure 1' wat een vrouw zonder rondingen is, ook niet ‘figure 6' maar ‘figure 8' en dat is toch echt het grootste compliment dat je door een man gemaakt kan worden hier...) Om deze reden kan ik hier een prima kerel vinden en toch minstens drie kinderen produceren...
• Kinderen op een regenachtige en dus modderige dag tegen elkaar horen zeggen ‘zelfs de mzungu loopt door de modder!!'
• De bodamannen altijd zeggen dat ze precies weten waar het adres is waar je heen moet en vervolgens als een kip zonder kop door Kampala rijden. En dat je dan zelf met de suggestie moet komen om het maar even aan iemand anders te vragen om vervolgens ook nog van de bodaman te horen dat hij toch wel onnodig veel benzine verbruikt heeft...
• Mensen hier met je meeleven wanneer er ook maar het minste geringste gebeurt. Zoals wanneer je bijna struikelt of wanneer je even kuchelt. De reactie is dan: ‘Sorry bambi' Ik kan dit medelijden niet uitstaan maar ja aan de andere kant kom ik wel erg wreed en onverschillig over wanneer ik zelf deze gewoonte niet overneem wanneer er iets met iemand gebeurt. En dus zeg ik nu ook te pas en te onpas ‘Baaaaambi Sooooorry!!'.
• Waar wij een handig trekkertje hebben om het gras te maaien hebben ze hier kantjesmaaiers, dan zijn er dus zo'n vijftien mannen tegelijk voor dagen en dagen aan het maaien... werkgelegenheid...
• En meer, veel meer!

Dit weekend en de komende week ga ik volop aan mijn onderzoek besteden om vervolgens zaterdag naar Burundi te reizen voor ongeveer een week. Alle fulltime studenten hebben nu examens en gaan vanaf vrijdag allemaal naar huis, dat betekent dus afscheid nemen en dat bevalt me helemaal niet! (Wanneer zou de eerste ‘afscheids-paniek-aanval' komen?) Wat zal het saai worden op de campus zonder ze, de tijd is veel te snel voorbij gegaan. Gelukkig kan ik veel van hen nog wel in Kampala ontmoeten en reis ik nog met de studenten uit Burundi mee naar huis!

Goed, tijd om aan mijn engelse vertaling van dit verhaal te beginnen!

Tulabagane!

x Uilkje

PS Misschien voelden jullie je niet aangesproken omdat het vorige bericht in het engels was geschreven maar ik wil toch echt al jullie telefoonnummers hebben hoor!


... you can always go downtown

I tried to explain in my last stories how tiresome Kampala can be! And you must have read that I wasn't really happy about this city this weekend. Still I have to admit that I had a really good time down town!

It was very annoying that they took my cell phone, money and key of the hostel during the street jam Saturday. Result was a Sunday of forced relaxing at the backpackers because ironically enough this happened to be the only room without a spare key.
Finally on Monday morning someone came to open the lock and we could get to our things again.

As soon as I had taken a shower and finally put on some clean clothes I went to town to do some shopping. Being stupid again was something I refused so I tried to look like ‘I've been here now long enough, don't try to fool me' and held my bag firmly. I went to the market which was quite an experience. I had so much fun in this labyrinth of skirts, trousers, tops, shoes, blankets and more. Trying to look like someone who knows were to go and what to do wasn't to hard until the moment I realized I didn't know where the exits were... so I had to let go of that pride and ask... I also got myself a new phone, I'm now the proud owner of a ‘matchbox' J The number is 0777675183.

Monday night, after having supper in town with Jimmy, I went to a jam session and met up with three Dutch students from my university. We had a good time and decided to meet up again on Wednesday to celebrate Queens day. Every year we are celebrating the birthday of our queen by dressing up in orange, red, white and party the whole day. There was a party organized in the garden of the Dutch Ambassador. It was kind of strange and unrealistic to see so many Dutchies together. But nevertheless it was a very nice night! It was great to eat all those nice Dutch things like bitterballen, pea soup and cheese. (I enjoyed every bite of it! Only the haring, raw fish, which I never tried before was as disgusting as I expected it to be!) We spoke with the ambassador and went on a picture with him. And I could even speak my own local language, Fries!

Every time I'm writing a story I realise that there are so many things worth mentioning! All those small funny, interesting and touching things that happen like:

• People trying to convince me to stay in Uganda. For example because of the fact that I know like five words in Luganda. Or because I have the figure of a Buganda woman. (So not ‘figure 1', a lady without any curves, not ‘figure 6' but ‘figure 8' and I like to believe that is the biggest compliment a man can give you here...) And because of this reasons I should be able to find myself a decent Ugandan man and produce at least three children...
• Children who say to each other, on a rainy and because of that muddy day, ‘even the mzungu is walking through the mud!'.
• The boda men who always say ‘yes yes I know' when you ask them if they know the place you want to go to. But later on you discover that they are driving through town clueless about where to go. And instead of putting things into action themselves you have to make the suggestion to ask someone for help. And in the end you are blamed for the amount of fuel they spend on getting there! (Hoping I'll pity them and add some extra money)
• People here are always very compassionate, even when the smallest thing happens to you, like when you drop your keys or cough ones they react with ‘Sorry Bambi!'. I don't know why but I really can't stand this. Still I have to copy this behaviour otherwise people will think I don't feel for them. So every time the smallest inconvenience happens to someone I say ‘Baaaaaambi Soooorry!!'.
• Where we have a small tractor to mow the grass, here they mow the whole campus by hand mowers, even the sport fields! Around 15 men are mowing for days ... job creating?
• And so much more...

This weekend and the coming week will be entirely committed to my research so I can leave next Saturday to Burundi for about a week. All the fulltime students are writing their exams at the moment and will all leave at the end of next week, that means the saying goodbye part is getting closer and closer and I really don't like that idea! I wonder when the first saying-goodbye-panic-attack will come! (So you'd better be prepared) I'm afraid campus life will become somehow boring without you guys! Time passed way to fast! But I'll meet up with some you ... because I can always go down town and for the students from Burundi, I'll pay as many visits as possible when I'm there!

Tulabagane!

x Uilkje

Being stupid :(

Hello everyone,

My phone got stolen yesterday night in Kampala so can you please email your telephonenumber to ulageveen@umu.ac.ug!?
I'm sorry sis for your phone!!
I could have known that it wasn't the greatest idea to enter a place that was so packed... it musthave been so easy for the thieves. They also took my money and key from the backpackers room. Now, since there is no spare key, we are waiting for someone to come and open the door... so we can get our things back... and I can get to the rest of my money to buy a new phone!

I'll give you my new number asap!!

x Uilkje